Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 (fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.

  1. I. To come together, meet together, assemble (class. and freq.).
    1. A. In gen.: milites, qui ex provinciā convenerant, Caes. B. G. 1, 8: omneseo convenerant, id. ib. 3, 16: totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt, id. ib. 1, 30: quanto multitudo hominum ad hoc judicium, Cic. Rosc. Am. 5, 11: amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt, Nep. Timoth. 4, 2: ad clamorem hominum, Caes. B. G. 4, 37: ad delectationem, Quint. 3, 4, 6: Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent, id. Off. 1, 40, 144: nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc., id. Phil. 3, 2, 5: quoniam convenimus ambo, Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.
      With the place to or at which, usu. designated by in and acc.: mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit, Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50: unum in locum omnes, Caes. B. G. 4, 19: in coetus scholarum, Quint. 2, 9, 2: in consilium frequentes, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71: reguli in unum convenere, Sall. J. 11, 2: tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire, Cic. Agr. 2, 5, 12: et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia, Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.
      Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.): uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent, Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc): in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt, Tac. H. 4, 55.
      1. 2. Transf., of inanim. and abstr. subjects: munera multa huc ab amatoribus, Plaut. Ps. 1, 2, 44: huc convenit utrumque bivium, Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.: oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit, id. 6, 28, 32, § 157: cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.
    2. B. In partic.
      1. 1. Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city: ex his civitatibus, quae in id forum convenirent, Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38: Carthaginem conveniunt populi LXV., Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.: ibi Aethiopicae convenere naves, id. 5, 28, 29, § 105.
      2. 2. Jurid. t. t.: in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband, Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84: viro in manum, Cic. Top. 4, 23: in manum flaminis, Tac. A. 4, 16 et saep.
        In the same sense: in matrimonium alicujus, Dig. 45, 1, 121, § 1: in matrimonium cum viro, to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.
      3. 3. Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit: haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem, Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22: (Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent, Caes. B. G. 1, 27: adversarios ejus, Nep. Dion, 8, 3: illum Atilium, Cic. Rosc. Am. 18, 50: neminem conveniconvenio autem cottidie plurimosquin omnes, etc., id. Fam. 9, 14, 1: Bruti pueri Laodiceae me convenerunt, id. ib. 3, 7, 1.
        Pass.: Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit, Cic. Fam. 6, 19, 2: nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum, id. Att. 9, 6, 1: quod conveniundi patris me tempus capere jubebat, Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al.
        Absol.: aditum petentibus conveniendi non dabat, Nep. Paus. 3, 3.
        1. b. Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal: ut heredes ex stipulatu conveniri possint, Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17: de peculio, Paul. Sent. 2, 31: pro parte dimidiā, Dig. 17, 1, 59 et saep.
          Also with abstr. objects: dolum aut culpam eorum, Dig. 26, 7, 38: nomen, ib. 42, 1, 15.
  2. II. Pregn.
    1. A. To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).
      1. 1. Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.
        Of the union of atoms: Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia, Lucr. 5, 429.
      2. 2. Trop.
        1. a. With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare; late Lat.), Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).
          Far more freq.,
        2. b. Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.
          1. (α) Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.: cum his mihi nec locus nec sermo convenit, Plaut. Ps. 4, 7, 10: haec fratri mecum non conveniunt neque placent, Ter. Ad. 1, 1, 34: de dote mecum conveniri nil potest, Plaut. Trin. 2, 4, 168: hoc mihi cum tuo fratre convenit, Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91: pax, quae cum T. Quinctio convenisset, Liv. 34, 43, 2; cf.: pax convenit, Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8: in eas condiciones cum pax conveniret, id. 29, 12, 14 al.; and: cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse, Sall. J. 112, 2: ratio accepti atque expensi inter nos, Plaut. Most. 1, 3, 146: eo signo quod convenerat revocantur, Caes. B. C. 1, 28: quod tempus inter eos committendi proelii convenerat, id. B. G. 2, 19: neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset, Cic. Clu. 43, 120; so, judex inter eos, Val. Max. 2, 8, 2: posse rem conveniresi posset inter eos aliquid convenire, Cic. Leg. 1, 20, 53: dum rem conventuram putamus, id. Att. 9, 6, 2: si in eo manerent, quod convenisset, Caes. B. G. 1, 36: in colloquium convenit; condiciones non convenerunt, Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.: postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum), id. 9, 23, 15: signum, Suet. Oth. 6: omnia conventura, Sall. J. 83, 2.
            Pass.: pacem conventam frustra fuisse, Sall. J. 112, 2: quibus conventis, Liv. 30, 43, 7.
          2. (β) Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.: mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc., Cic. Att. 6, 1, 14: idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret? id. Lig. 6, 18: quicum optime convenisset, id. Verr. 2, 4, 66, § 147: nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc., Plaut. Capt. 2. 3, 19: non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat, Liv. 2, 23, 14: conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc., Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3: inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse, Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, ὁμολογεῖται, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.: cum de facto convenit, et quaeritur, etc., Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72: de duobus minus convenit, Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2: quamquam de hoc parum convenit, Quint. 5, 10, 2: quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit, id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5: ubi de pace non convenit, signa cecinere, Flor. 2, 6, 59 al.: convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc. … seque uti dederent, Plaut. Am. 1, 1, 70: convenerat, ne interloquereris, Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.: quibus consulibus interierit non convenit, Nep. Hann. 13, 1: pacto convenit, etc., Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80: omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc., Sall. J. 39, 4: Patres igitur jurati (ita enim convenerat), Liv. 30, 40, 12: pro argento si aurum dare mallent, darent convenit, id. 38, 11, 8.
    2. B. To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.
      1. 1. Lit. (rare): quae (cupa) inter orbes conveniatquae (fistula) in columellam conveniat, Cato, R. R. 21, 1: conveniebatne in vaginam tuam machaera militis? Plaut. Ps. 4, 7, 85: si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire, Cic. Fin. 3, 14, 46.
        More freq.,
      2. 2. Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.
        1. a. Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.
          1. (α) In or ad aliquid: ceterae vites in quemvis agrum conveniunt, Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1: quid minus in hunc ordinem convenit? etc., Cic. Phil. 9, 4, 8: convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc., id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65: hoc in te unum, id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.
          2. (β) Cum aliquā re: haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi, Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.
          3. (γ) With dat.: num videntur convenire haec nuptiis? Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.
          4. (δ) With acc.: itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit, Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).
            (ε) With acc. and inf.: hoc non convenit, meagrum habere, Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.
            (ζ) With in and abl.: nihil autem minus in perfecto duce quam festinationemconvenire arbitrabatur, Suet. Aug. 25.
            (η) Absol.: hanc mi expetivi, contigit; conveniunt mores, etc., Ter. And. 4, 2, 13: nomen non convenit, id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt; subducunt: ad nummum convenit, Cic. Att. 5, 21, 12): non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor, Ov. M. 2, 846: medius ille orationis modus maxime convenit, Quint. 6, 2, 19 et saep.
        2. b. Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).
          1. (α) Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41: convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere, id. 3, 685: dicere causas leti, id. 6, 708 et saep.: quo maxime contendi conveniat, Caes. B. G. 7, 85, 2: convenit Evandri victos discedere ad urbem, Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.
          2. (β) With ut: quī enim convenit, ut? etc., Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit): si tibi curae Quantae conveniat Munatius, Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63.
            To express assent: convenit, well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.
            Hence,
      1. 1. convĕnĭens, entis, P. a.
    1. A. (Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.: consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui, Cic. Off. 1, 17, 58; cf.: convenientes optime propinqui cognatique, id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7: recta et convenientia et constantia natura desiderat, Cic. Off. 3, 8, 35: conveniens et conjuncta constantia inter augures, id. Div. 2, 39, 82: motus, Lucr. 1, 1029; cf.: inter se motus, id. 2, 941.
      More frequently,
    2. B. (Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.
          1. (α) With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4: dies conveniens cum populi vultu, Ov. P. 2, 1, 28.
          2. (β) With dat. (very freq.): nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis, Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.: aut sibi convenientia finge, Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11: bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc., Plin. Ep. 3, 18, 1: disciplina convenientissima, Vell. 1, 6, 3.
          3. (γ) Ad aliquid (rare): nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas, Cic. Lael. 5, 17: sonus ad formam tauri, Ov. Ib. 436.
          4. (δ) In aliquid (very rare): forma in illam conveniens amplitudinem, Vell. 2, 29, 2.
            (ε) In aliquā re: gratulatio conveniens in victoriā, Liv. 45, 19, 3.
            (ζ) Inter se (rare): in vitā omnia sint apta inter se et convenientia, Cic. Off. 1, 40, 144: inter se motus, Lucr. 2, 941.
            (η) Absol. (rare): quod sit aptum atque conveniens, Quint. 5, 10, 123: toga, fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514: nihil convenientius ducens, quam, etc., Suet. Aug. 10.
        1. b. Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf. congruens): convenientius est dici, Plin. 34, 7, 16, § 35.
          Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.
          Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.; most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere), Cic. Tusc. 5, 28, 82: convenienter naturae vivere (with congruenter), id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12: convenienter sibi dicere (with constanter), Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546: convenienter ad praesentem fortunae statum loqui, Liv. 23, 5, 4.
          Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.
      1. 2. con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose): facere promissa, stare conventis, reddere deposita, Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.
        As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.