Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

vĕto, ŭi, ĭtum, 1 (old form vŏto: votes, Plaut. Trin. 2, 4, 56: votitus, id. As. 4, 1, 44; cf. Non. 45, 4; perf. (poet. and late Lat.) vetavit, Pers. 5, 90: vetati sunt, Vulg. Act. 16, 6), v. a. [etym. dub.], not to suffer a thing to take place, not to permit, to advise against, oppose, forbid, prohibit a thing; and, with a personal object, not to permit one to do a thing, to prevent or hinder him from doing it, not to grant, to forbid him a thing, etc. (syn.: interdico, inhibeo); constr. most freq. with acc. and inf., less freq. with the simple inf., the simple acc., with ut, ne, or the simple subj., or absol.

  1. I. In gen.
        1. a. With acc. and inf.: lex peregrinum vetat in murum ascendere, Cic. de Or. 2, 24, 100; cf.: quae (lex naturae) vetat ullam rem esse cujusquam, nisi ejus, qui tractare et uti sciat, id. Rep. 1, 17, 27: ab opere legatos Caesar discedere vetuerat, Caes. B. G. 2, 20: rationes a te collectae vetabant, me rei publicae penitus diffidere, Cic. Fam. 5, 13, 3: ridentem dicere verum Quid vetat? Hor. S. 1, 1, 25: non me ulla vetabunt Frigora Parthenios canibus circumdare saltus, Verg. E. 10, 56: hos vetuit me numerare timor, Prop. 2, 29 (3, 27), 4; 2, 32 (3, 30), 8: cum leges duo ex unā familiā non solum magistratus creari vetarent, sed, etc., Caes. B. G. 7, 33: castravallo muniri vetuit, id. B. C. 1, 41: quae (lex) de capite civis Romani nisi comitiis centuriatis statui vetaret, Cic. Rep. 2, 36, 61.
          Pass.: cum equites Romani flere pro me edictis vetarentur, Cic. Red. Quir. 5, 13: sterni vetabere terrā, Luc. 4, 647: Nolani muros portasque adire vetiti, Liv. 23, 16, 9: redemptoribus vetitis frumentum parare, id. 34, 9, 12: ut a praefecto morum Hasdrubal cum eo vetaretur esse, Nep. Ham. 3, 2; Luc. 6, 470; 7, 371.
        2. b. With ut, ne, or the simple subj. (poet.): sive jubebat, Ut faceret quid, Sive vetabat, Hor. S. 1, 4, 124: edicto vetuit, ne quis se praeter Apellen Pingeret, id. Ep. 2, 1, 239; id. S. 2, 3, 187: vetabo, qui Cereris sacrum Vulgarit arcanae, sub isdem Sit trabibus, id. C. 3, 2, 26; Tib. 2, 6, 36.
        3. c. With quin (ante- and postclass. and rare): nemo hinc prohibet nec votat, Quin quod palam’st venale, emas, Plaut. Curc. 1, 1, 33; Sen. Contr. 1, praef. 17.
        4. d. With quominus (rare): at haec (sapientiā) nullā re, quo minus se exerceat, vetari potest, Sen. Ep. 95, 8.
        5. e. With inf. (poet.): tabulae peccare vetantes, Hor. Ep. 2, 1, 23: nec laevus vetet ire picus, id. C. 3, 27, 15: unde proferre pedem pudor vetet, id. A. P. 135; cf. id. C. 1, 6, 10; Mart. 6, 91, 1: quid vetat? with a foll. inf., Hor. S. 1, 10, 56; Ov. Am. 3, 7, 35; id. F. 1, 295.
          Impers.: ait esse vetitum intro ad eram accedere, Ter. Phorm. 5, 6 (7), 24.
        6. f. With acc.
          1. (α) Of the thing: quia bella vetabat, Verg. A. 2, 84: nec majora veto, Ov. F. 2, 541: quid jubeatve vetetve, id. M. 11, 493: iter mediis natura vetabat Syrtibus, Luc. 9, 301: tristia damna vetabo, Stat. S. 3, 1, 173: Val. Fl. 8, 304: solem vetuit Delia tardior, Sen. Herc. Oet. 150: quercus Phoebum vetat, keeps off, id. ib. 1624.
            Pass.: fossam praeduxit, quā incerta Oceani vetarentur, Tac. A. 11, 20: (ludere) vetitā legibus aleā, Hor. C. 3, 24, 58: vetiti hymenaei, Verg. A. 6, 623: vetitae terrae, Ov. Tr. 1, 4, 21: factum vetitum, Plin. Ep. 4, 9, 17: vetito ponto, Sen. Herc. Oet. 1585.
          2. (β) Of the person: cum Graecos facerem Versiculos, vetuit me tali voce Quirinus, etc., Hor. S. 1, 10, 32: quos vetat igne Creon, keeps off, Stat. Th. 12, 558.
            Pass.: acta agimus: quod vetamur vetere proverbio, Cic. Lael. 22, 85; cf.: vetustissimi mortalium nihil per metum vetabantur, Tac. A. 3, 26: propter eandem causam facere debebimus, propter quam vetamur, Quint. 4, 1, 65: quippe vetor fatis, Verg. A. 1, 39: mathematici, genus hominum, quod in civitate nostrā et vetabitur semper et retinebitur, Tac. H. 1, 22.
        7. g. Absol.: lex omnis aut jubet aut vetat, Quint. 7, 5, 5: optat supremo collocare Sisyphus In monte saxum; sed vetant leges Jovis, Hor. Epod. 17, 69: res ipsa vetat, Ov. M. 10, 354: a patria pelago vela vetante datis, id. H. 13, 128; 13, 131.
  2. II. In partic.: veto, I forbid it, I protest; the word with which the tribunes of the people declared their protest against any measure of the Senate or of the magistrates, Liv. 3, 13, 6; 6, 35, 9; Suet. Tib. 2 fin.: ut vim fieri vetarent, Gell. 13, 12, 9.
    Of the protest of the praetor against any unlawful measure, Cic. Caecin. 13, 36; Dig. 42, 1, 14.
    And in the lang. of augury: vetat haruspex, Ter. Phorm. 4, 4, 28: volucres, Cic. Div. 2, 38, 80: si vetet auspicium, Ov. F. 6, 764.
    Hence, vĕtĭtum, i, n.
    1. A. That which is forbidden or prohibited, a forbidden or prohibited thing: nitimur in vetitum semper cupimusque negata, Ov. Am. 3, 4, 17: sed jam de vetito quisque parabat opes, id. F. 5, 282: venerem In vetitis numerant, id. M. 10, 435: crebrescit occultis primum sermonibus, ut vetita solent, Tac. A. 2, 39: agebat quaedam vetita legibus, Amm. 28, 6, 3.
    2. B. A prohibition, protest: jussa ac vetita populorum, Cic. Leg. 2, 4, 9; 3, 3, 10: quae contra vetitum discordia? Verg. A. 10, 9; Suet. Caes. 43.

vōtum, i, n. [voveo].

    1. A. (Acc. to voveo, I.) A solemn promise made to some deity, a vow (freq. and class.; esp. in plur.): qui (deus) numquam nobis occurrit neque in optatis neque in votis, Cic. N. D. 1, 14, 36: nefaria vota, id. Clu. 68, 194: nonne animadvertis ex tot tabulis pictis, quam multi votis vim tempestatis effugerint? id. N. D. 3, 37, 89: voto et promisso teneri, id. Att. 12, 18, 1: obstrictum esse religione voti, id. ib. 12, 43, 2: obligari voti sponsione deo, id. Leg. 2, 16, 41: cum de illo aegroto vota faciebant, id. Att. 8, 16, 1: vota facere, id. Fam. 7, 2, 4; id. Mil. 15, 41; id. Tusc. 5, 1, 2 al.: nuncupare, id. Verr. 2, 5, 13, § 34: suscipere, id. N. D. 3, 39, 93: concipere, Ov. M. 7, 594; Liv. 5, 25, 7: debere diis, Cic. Verr. 2, 4, 55, § 123: solvere, id. Phil. 3, 4, 11: reddere, id. Leg. 2, 9, 22: Jovi reddere, Ov. Tr. 3, 12, 46: suscipere et solvere, Plin. Ep. 10, 35 (44): persolvere, id. ib. 10, 100 (101): voto se exsolvere, Petr. 85: exsequi, Verg. A. 5, 53: voti damnari, i. e. to obtain one’s prayer or wish Liv. 5, 25, 4; 7, 28, 4; 27, 45, 8; v. Zumpt, Gram. § 447 fin.: voti reus, Verg. A. 5, 237: voti liberari, Liv. 5, 28, 1.
      1. 2. Transf.
        1. a. A thing solemnly promised, that which is vowed or devoted, a volive offering (mostly poet.): lustramurque Jovi, votisque incendimus aras, with burnt-offerings, Verg. A. 3, 279: Danai in voto (i. e. equo Trojano) latent, Petr. 89; cf.: istede bonis illius in aede Veneris argenteum Cupidinem posuit. Sic etiam fortunis hominum abutebatur ad nocturna vota cupiditatum suarum, Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142.
        2. b. Vota, a day on which vows were made for the good of the State (post-class.), Capitol. Pert. 6; Vop. Tac. 9; cf. Dig. 50, 16, 233, § 1.
    2. B. Transf.
      1. 1. (Acc. to voveo, II.) A wish, desire, longing, prayer (perh not ante-Aug.): ea esse vota, eam esse voluntatem omnium, ut, etc., Liv. 2, 15, 3: ejus me compotem voti facere vos potestis, id. 7, 40, 6: quoniam res Romana contra spem votaque ejus velut resurgeret, id. 24, 45, 3; 35, 42, 5: quod omnibus votis petendum erat, id. 32, 21, 35: magnarum cogitationum, Petr. 115: audivere di mea vota, Hor. C. 4, 13, 1: haec loca sunt voto fertiliora tuo, Ov. A. A. 1, 90; id. Tr. 1, 2, 1: votum in amante novum, id. M. 3, 468: voti potens, id. ib. 8, 80: quod omnium sit votum parentum, ut, etc., Quint. 11, 1, 82: vota parentium, id. 1, 2, 25: id enim voto meo sufficit; illud supra votum, etc., Plin. Ep. 5, 8, 3: Darius votum meum implevit, Curt. 4, 13, 24; 4, 13, 8; Sen. Polyb. 10, 6: cunctis super vota fluentibus, Tac. H. 3, 48; Sen. Ben. 6, 30, 1: votum aliquem confodiendi, Suet. Aug. 51; cf. id. ib. 58: hoc erat in votis: modus agri non ita magnus, Hor. S. 2, 6, 1: esse in voto, Pers. 3, 48; cf.: sed hoc votum est et rara felicitas, is rather a thing to be wished, Quint. 12, 5, 6 Spald.; so, votum est, ut, etc., it is to be wished that, etc., Cels. 6, 6, 1: an venit in votum Attalicis ex urbibus una? Hor. Ep. 1, 11, 5: non sine votis: O rus, quando ego te aspiciam? id. S. 2, 6, 59.
        Of inanimate things: alioquin vota arborum frugumque communia sunt nivis diutinas sedere, Plin. 17, 2, 2, § 14.
      2. 2. A marriage vow, matrimonial engagement, marriage (post-class.): ad tertia vota migrare, Cod. Just. 5, 9, 4; 5, 5, 24; 5, 1, 2: nuptualia, App. M. 4, p. 154, 18; id. Flor. p. 342, 27.

vŏvĕo, vōvi, vōtum, 2, v. a. and n. [etym. dub.], to vow, i. e. to promise solemnly or sacredly; to devote, dedicate, consecrate something to a deity (syn.: promitto, recipio, dico, dedico).

  1. I. Lit.: neque Herculi quisquam decumam vovit umquam, Cic. N. D. 3, 36, 88: sua capita pro salute patriae, id. Fin. 5, 22, 64: Tullus in re trepidā decem vovit Salios fanaque Pallori ac Pavori, Liv. 1, 27, 7: tibi hinc decimam partem praedae voveo, id. 5, 21, 2: templum Junoni, id. 5, 22, 7: vota vovere, Plaut. Am. 3, 2, 66: vota puer solvit, quae femina voverat, Ov. M. 9, 794: votum pro militibus, Liv. 23, 19, 28.
    With acc. and inf.: cum sues puer pasceret, unā ex iis amissā vovisse dicitur, si recuperavisset, uvam se deo daturum, quae maxima esset in vineā, Cic. Div. 1, 17, 31; cf. id. Verr. 2, 4, 55, § 123; id. Inv. 2, 31, 95: aut pro victimis homines immolant aut se immolaturos vovent, Caes. B. G. 6, 16: me inferre Veneri vovi jam jentaculum, Plaut. Curc. 1, 1, 72: dictator ludos magnos vovit Vejis captis se facturum, Liv. 5, 19, 6: ludos donaque facturum vovit, id. 31, 9, 10; 42, 28, 9.
    With ut and subj., Just. 21, 3, 2.
    Part. perf.: at earum templa sunt publice vota et dedicata, Cic. N. D. 3, 17, 43: ludi, Liv. 4, 12, 2: pro reditu victima, Ov. Am. 2, 11, 46: Tyrrheno vindemia regi (Mezentio), i. e. solemnly promised, id. F. 4, 893.
    Absol.: manus leviter pandata, qualis voventium est, Quint. 11, 3, 100.
  2. II. Transf. (from the wish implied in every vow), to wish, wish for a thing (in the verb. finit. rare, and only poet.; syn. opto): elige, quid voveas, Ov. M. 12, 200: quae modo voverat, odit, id. ib. 11, 128: quid voveat dulci nutricula majus alumno? Hor. Ep. 1, 4, 8.
    With ut: ut tua sim voveo, Ov. M. 14, 35: quae voveam, duo sunt: minimo ut relevere labore, etc., id. ib. 9, 675.