Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

sĭne (old form or sēd; v. the foll.), prep. with abl. [si and ne; si, the demonstrative instrumental, and the negative ne; hence, nesi was also found, Fest. p. 165; cf. Rib. Beiträge, p. 15; Corss. Ausspr. 1, 201; 1, 778].

  1. I. Without.
    1. A. Form se (sed): socordia compositum videtur ex se, quod est sine, et corde, Fest. pp. 292 and 293 Müll.: sed pro sine inveniuntur posuisse antiqui, id. p. 336 ib.: SI PLVS MINVSVE SECVERVNT SE FRAVDE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 49: IM CVM ILLO SEPELIREI VRIVE SE FRAVDE ESTO, id. ap. Cic. Leg. 2, 24, 60: EAM PECVNIAM EIS SED FRAVDE SVA SOLVITO, Inscr. Grut. 509, 20.
    2. B. Form sine: tu sine pennis vola, Plaut. As. 1, 1, 180: ne quoquam pedem Efferat sine custode, id. Capt. 2, 3, 97: ut (urbs) sine regibus sit, Cic. Rep. 1, 37, 58: sine ullo domino, id. ib. 1, 43, 67: sine ullo certo exemplari formāque rei publicae, id. ib. 2, 11, 22: sine ullius populi exemplo, id. ib. 2, 39, 66: sine ullā dubitatione; v. dubitatio; for which, less freq.: sine omni, etc., Plaut. Aul. 2, 2, 38; 4, 1, 20: sine omni malitiā, id. Bacch. 5, 2, 13; Ter. And. 2, 3, 17; Cic. de Or. 2, 1, 5; Ov. Tr. 4, 8, 33: sine dubio; v. dubius: pol si istuc faxis, haud sine poenā feceris, Plaut. Capt. 3, 5, 37; cf.: non sine magnā spe, Caes. B. G. 1, 44: non sine conscio Surgit marito, Hor. C. 3, 6, 29; cf.: non sine floribus, id. ib. 3, 13, 2: non sine multis lacrimis, id. ib. 3, 7, 7: non sine fistulā, id. ib. 4, 1, 24.
      In poets often with a noun instead of an adjective or adverb; as, sine sanguine, bloodless; sine pondere, weightless; sine fine, endless; sine nomine, nameless; sine sidere, starless; sine viribus, powerless, feeble, etc.: ignea vis et sine pondere caeli, Ov. M. 1, 26; so id. ib. 2, 537; 3, 417; 5, 249; 7, 306; 7, 275; 7, 830; 8, 518; 11, 429; 15, 120; Verg. A. 3, 204; 5, 694; 6, 534; Hor. C. 4, 14, 32 al.
      Hence, poet., sine pondere, like a noun in dat., for rebus sine pondere: pugnabant mollia cum duris, sine pondere habentia pondus, Ov. M. 1, 20.
      Several times repeated: si sine vi et sine bello velint rapta tradere, Plaut. Am. 1, 1, 51; cf.: sine praesidio et sine pecuniā, Cic. Att. 8, 3, 5; and more freq. without et: eam confeci sine molestiā, Sine sumptu, sine dispendio, Ter. Eun. 5, 4, 6 and 7: hominem sine re, sine fide, sine spe, sine sede, sine fortunis, ore, linguā, manu, vita omni inquinatum, Cic. Cael. 32, 78: se solos sine vulnere, sine ferro, sine acie victos, Liv. 9, 5; v. Drak. ad Liv. 7, 2, 4.
      With part. and subst. (rare): sine causā antecedente, Cic. Fat. 19, 43: sine externā et antecedente causā, id. ib. 11, 24: sine viso antecedente, id. ib. 19, 44: sine inpensā operā, Liv. 5, 4, 4; 7, 12, 11; 45, 25, 7; cf.: sine rest tutā potestate, id. 3, 52, 2 MSS. et Madv. (Weissenb. ex conj.: quā sibi non restitutā).
      In epistolary style once without a case, referring to a preceding noun: age jam, cum fratre an sine? Cic. Att. 8, 3, 5.
      With gerund (very rare): nec sine canendo tibicines dicti, Varr. L. L. 6, § 75 Müll.
      Taking the place of a clause: armantur senes aut pueri, et numerus militum sine exercitūs robore expletur, i. e. without acquiring, Just. 5, 6, 3: exercitus ejus sine noxā discurrit, id. 12, 7, 8.
      By the poets sometimes put after its case: flammā sine thura liquescere, Hor. S. 1, 5, 99: vitiis nemo sine nascitur, id. ib. 1, 3, 68.
  2. II. In composition, se, or before a vowel, sed, denotes a going or taking aside, a departing, separating, etc.: secedo, secerno, segrego; seditio.

sĭno, sīvi, sĭtum, 3 (sinit, as archaic subj. pres. formerly stood, Plaut. Curc. 1, 1, 27; Verg. Cir. 239; but in the former passage has been corrected to sierit, Fleck.; and in the latter the clause is spurious.
Perf. sii, Varr. ap. Diom. p. 371 P.: siit, Ter. Ad. 1, 2, 24, acc. to Diom. l. l.; another old form of the perf. sini, Scaur. ap. Diom. l. l.; so, too, pluperf. sinisset, Rutil. ib.
Sync. perf. sisti, Plaut. Mil. 4, 2, 80: sistis, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122.
Subj. sieris or siris, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106; cf. Trag. Rel. p. 84 Rib.; Plaut. Bacch. 3, 2, 18; id. Ep. 3, 3, 19; id. Trin. 2, 4, 120; an old formula, Liv. 1, 32: sirit, id. 28, 28, 11; 28, 34, 24: siritis, Plaut. Poen. 5, 1, 20: sirint, id. Bacch. 3, 3, 64; id. Merc. 3, 4, 28.
Pluperf. sisset, Liv. 27, 6: sissent, Cic. Sest. 19, 44; Liv. 3, 18; 35, 5, 11), v. a. [etym. dub.], orig., to let, put, lay, or set down; found so only in the P. a. situs (v. infra, P. a.), and in the compound pono (for posino, v. pono); cf. also 2. situs, I.
Hence, transf., and freq. in all styles and periods.

  1. I. In gen., to let, suffer, allow, permit, give leave (syn.: permitto, patior, tolero, fero); constr. usually with an obj.-clause, the subj., or absol., rarely with ut or an acc.
          1. (α) With obj.clause: exsulare sinitis, sistis pelli, pulsum patimini, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122: neu reliquias sic meas sieris denudatis ossibus foede divexarier, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106: quin tu itiner exsequi meum me sinis? Plaut. Merc. 5, 2, 88: nos Transalpinas gentes oleam et vitem serere non sinimus, Cic. Rep. 3, 9, 16: non sinam tum nobis denique responderi, id. Verr. 1, 17, 54 B. and K.: praecipitem amicum ferri sinere, id. Lael. 24, 89: latrocinium in Syriam penetrare, id. Phil. 11, 13, 32: vinum ad se importari, * Caes. B. G. 4, 2 fin.: Medos equitare inultos, Hor. C. 1, 2, 51: magnum corpus Crescere sinito, Verg. G. 3, 206; Plaut. Poen. 3, 3, 11; cf.: Cato contionatus est, se comitia haberi non siturum, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6: sine sis loqui me, Plaut. Ps. 3, 2, 50: sine me dum istuc judicare, id. Most. 5, 2, 22; so, sine dum petere, id. Truc. 2, 7, 67 et saep.
            Pass.: vinum in dolium conditur et ibi sinitur fermentari, Col. 12, 17, 1: neque is tamen inire sinitur, id. 6, 37, 9: vitis suci gratiā exire sinitur, Plin. 14, 1, 3, § 16: hic accusare eum moderate, per senatus auctoritatem non est situs, Cic. Sest. 44, 95: sine te exorari, Plin. Ep. 9, 21, 3.
          2. (β) With subj. (so for the most part only in the imper.): sine te exorem, sine te prendam auriculis, sine dem savium, Plaut. Poen. 1, 2, 163: sine me expurgem, Ter. And. 5, 3, 29: Ch. At tandem dicat sine. Si. Age dicat; sino, id. ib. 5, 3, 24: ne duit, si non vult: sic sine astet, let him stand, Plaut. As. 2, 4, 54: sine pascat durus (captivus) aretque, Hor. Ep. 1, 16, 70: sine vivat ineptus, id. ib. 1, 17, 32: sine sciam, let me know, Liv. 2, 40, 5: sinite abeam viva a vobis, Plaut. Mil. 4, 2, 92: sinite instaurata revisam Proelia, Verg. A. 2, 669 et saep.
            Poet. in the verb. finit: natura repugnat; Nec sinit incipiat, Ov. M. 3, 377.
          3. (γ) Absol. (syn.: pati, ferre); suspende, vinci, verbera: auctor sum, sino, Plaut. Poen. 1, 1, 18: nobiscum versari jam diutius non potes: non feram, non patiar, non sinam, Cic. Cat. 1, 5, 10: domum ire cupio: at uxor non sinit, Plaut. Men. 5, 5, 60: Ba. Ego nolo dare te quicquam. Pi. Sine. Ba. Sino equidem, si lubet, id. Bacch. 1, 1, 66: nate, cave; dum resque sinit, tua corrige vota, Ov. M. 2, 89: moretur ergo in libertate sinentibus nobis, Plin. Ep. 4, 10 fin.
          4. (δ) With ut: sivi, animum ut expleret suom, Ter. And. 1, 2, 17: sinite, exorator ut sim, id. Hec. prol. alt. 2: neque sinam, ut, id. ib. 4, 2, 14: nec dii siverint, ut hoc decus demere mihi quisquam possit, Curt. 5, 8, 13: neque di sinant ut Belgarum decus istud sit, Tac. A. 1, 43.
            (ε) With acc.: sinite arma viris et cedite ferro, leave arms to men, Verg. A. 9, 620: per te, vir Trojane, sine hanc animam et miserere precantis, id. ib. 10, 598: neu propius tectis taxum sine, id. G. 4, 47: serpentium multitudo nisi hieme transitum non sinit, Plin. 6, 14, 17, § 43: at id nos non sinemus, Ter. Heaut. 5, 5, 7; cf.: non sinat hoc Ajax, Ov. M. 13, 219; 7, 174.
            Sometimes the acc. is used elliptically, as in Engl., and an inf. (to be, remain, do, go, etc.) is to be supplied: Sy. Sineres vero tu illum tuum Facere haec? De. Sinerem illum! Ter. Ad. 3, 3, 42: dum interea sic sit, istuc actutum sino, I’ll let that by and by go, I don’t care for it, Plaut. Most. 1, 1, 68: me in tabernā usque adhuc sineret Syrus, id. Ps. 4, 7, 14: Ch. Ne labora. Me. Sine me, Ter. Heaut. 1, 1, 38: quisquis es, sine me, let me (go), id. Ad. 3, 2, 23.
  2. II. In partic.
    1. A. In colloquial language.
      1. 1. Sine, let: sine veniat! let him come! Ter. Eun. 4, 6, 1: insani feriant sine litora fluctus, Verg. E. 9, 43.
        So simply sine! be it so! granted! very well! agreed, etc.: pulchre ludificor. Sine! Plaut. Truc. 2, 8, 6; id. As. 5, 2, 48; id. Aul. 3, 2, 11; id. Bacch. 4, 7, 13; Ter. Eun. 2, 3, 90 al.: sic sine, Plaut. Truc. 5, 4.
      2. 2. Sine modo, only let, i. e. if only: cur me verberas? … Patiar. Sine modo adveniat senex! Sine modo venire salvum, etc., Plaut. Most. 1, 1, 10.
        So with subj.: sine modo venias domum, Plaut. As. 5, 2, 50 Fleck.
    2. B. Rarely like the Greek ἐᾶν, to give up, cease, leave a thing undone: Al. Vin vocem? Cl. Sine: nolo, si occupata est, Plaut. Cas. 3, 2, 14: tum certare odiis, tum res rapuisse licebit. Nunc sinite (sc. certare, etc.), forbear, Verg A. 10, 15.
    3. C. Ne di sirint (sinant), ne Juppiter sirit, etc., God forbid! Heaven forefend! Ch. Hoc capital facisaequalem et sodalem liberum civem enicas. Eu. Ne di sirint, Plaut. Merc. 3, 4, 28; id. Bacch. 3, 3, 64; for which: ne di siverint, id. Merc. 2, 2, 51: illud nec di sinant, Plin. Ep. 2, 2, 3: ne istuc Juppiter O. M. sirit, urbem, etc., Liv. 28, 28, 11: nec me ille sierit Juppiter, Plaut. Curc. 1, 1, 27.
      Hence, sĭtus, a, um, P. a., placed, set, lying, situate (syn. positus; freq. and class.).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: (gallinis) meridie bibere dato nec plus aqua sita siet horam unam, nor let the water be set before them more than an hour, Cato, R. R. 89: pluma Quae sita cervices circum collumque coronat, Lucr. 2, 802: (aurum) probe in latebris situm, Plaut. Aul. 4, 2, 2; 4, 2, 8: proba merx facile emptorem reperit, tametsi in abstruso sita est, id. Poen. 1, 2, 129: Romuli lituus, cum situs esset in curiā Saliorum, etc., Cic. Div. 1, 17, 30: in ore sita lingua est finita dentibus, id. N. D. 2, 59, 149: inter duo genua naribus sitis, Plin. 10, 64, 84, § 183: ara sub dio, id. 2, 107, 111, § 240: sitae fuere et Thespiades (statuae) ad aedem Felicitatis, id. 36, 5, 4, § 39 et saep.
        Rarely of persons: quin socios, amicos procul juxtaque sitos trahunt exciduntque, Sall. H. 4, 61, 17 Dietsch; cf.: jam fratres, jam propinquos, jam longius sitos caedibus exhaustos, Tac. A. 12, 10: nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti, id. Agr. 30: cis Rhenum sitarum gentium animos confirmavit, Vell. 2, 120, 1; cf.: gens in convallibus sita, Plin. 7, 2, 2, § 28.
      2. 2. In partic.
        1. a. Of places, lying, situate: locus in mediā insulā situs, Cic. Verr. 2, 4, 48, § 106: in quo (sinu) sita Carthago est, Liv. 30, 24, 9: urbes in orā Graeciae, Nep. Alcib. 5: urbs ex adverso (Carthaginis), Plin. 5, 1, 1, § 4: insulae ante promunturium, id. 9, 59, 85, § 180: regio contra Parthiae tractum, id. 6, 16, 18, § 46 et saep.
        2. b. Of the dead, lying, laid, buried, interred (syn. conditus): declarat Ennius de Africano, hic est ille situs. Vere: nam siti dicuntur hi, qui conditi sunt, Cic. Leg. 2, 22, 57; cf.: redditur terrae corpus et ita locatum ac situm quasi operimento matris obducitur, id. ib. 2, 22, 56: siticines appellati qui apud sitos canere soliti essent, hoc est vitā functos et sepultos, Atei. Capito ap. Gell. 20, 2: C. Marii sitae reliquiae, Cic. Leg. 2, 2, 56: (Aeneas) situs estsuper Numicium flumen, Liv. 1, 2 Drak.: Cn. Terentium offendisse arcam, in quā Numa situs fuisset, Plin. 13, 13, 27, § 84.
          Hence the common phrase in epitaphs: HIC SITVS EST, HIC SITI SVNT, etc., Inscr. Orell. 654; 4639 sq.; Tib. 3, 2, 29.
          Comically: noli minitari: scio crucem futuram mihi sepulcrum: Ibi mei sunt majores siti, pater, avus, etc., Plaut. Mil. 2, 4, 20.
        3. c. A few times in Tacitus for conditus, built, founded: urbem Philippopolim, a Macedone Philippo sitam circumsidunt, Tac. A. 3, 38 fin.; 6, 41: veterem aram Druso sitam disjecerant, id. ib. 2, 7 fin.: vallum duabus legionibus situm, id. H. 4, 22.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., placed, situated, present, ready: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm, Enn. ap. Gell. 2, 29, 20 (Sat. v. 37 Vahl.): in melle sunt linguae sitae vostrae, Plaut. Truc. 1, 2, 76: quae ceteris in artibus aut studiis sita sunt, Cic. de Or. 1, 15, 65: quas (artes) semper in te intellexi sitas, Ter. And. 1, 1, 6: (voluptates) in medio sitas esse dicunt, within the reach of all, Cic. Tusc. 5, 33, 94.
      2. 2. In partic.: situm esse in aliquo or in aliquā re, to rest with, depend upon some one or something (a favorite figure with Cic., and found not unfreq. in other writers): in patris potestate est situm, Plaut. Stich. 1, 1, 52; cf.: assensio quae est in nostrā potestate sita, Cic. Ac. 2, 12, 37: hujusce rei potestas omnis in vobis sita est, judices, id. Mur. 39, 83; cf.: huic ipsi (Archiae), quantum est situm in nobis, opem ferre debemus, id. Arch. 1, 1: est situm in nobis, ut, etc., id. Fin. 1, 17, 57; cf. also: si causa appetitus non est sita in nobis, ne ipse quidem appetitus est in nostrā potestate, etc., id. Fat. 17, 40: summam eruditionem Graeci sitam censebant in nervorum vocumque cantibus, id. Tusc. 1, 2, 4: in officio colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo, id. Off. 1, 2, 4: qui omnem vim divinam in naturā sitam esse censet, id. N. D. 1, 13, 35: cui spes omnis in fugā sita erat, Sall. J. 54, 8: in armis omnia sita, id. ib. 51, 4: in unius pernicie ejus patriae sitam putabant salutem, Nep. Epam. 9 et saep.: res omnis in incerto sita est, Plaut. Capt. 3, 4. 4: tu in eo sitam vitam beatam putas? Cic. Tusc. 5, 12, 35: jam si pugnandum est, quo consilio in temporibus situm est, id. Att. 7, 9, 4: laus in medio, Tac. Or. 18.

sīnum, i, n. (masc. collat. form sīnus, Plaut. Curc. 1, 1, 82; id. Rud. 5, 2, 31; for the form of the abl., sinu, Varr. ap. Non. 547, 23, we should perh. substitute sino; cf. Prisc. p. 714 P.) [1. sinus], a large, round drinking-vessel with swelling sides (like our bowls), esp. for wine (cf. Cic. Fragm. ap. Schol. Veron. ad Verg. E. 7, 33), Varr. L. L. 5, § 123 Müll.; id. ap. Non. 547, 23; Plaut. Curc. 1, 1, 75; 1, 1, 82; id. Rud. 5, 2, 32; Atta ap. Serv. Verg. E. 7, 33; Valgius ap. Philarg. Verg. G. 3, 177; Col. 7, 8, 2 al.; cf. Becker, Gallus, 3, p. 225 (2d edit.).