Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.

  1. I. In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    1. A. Lit.: lumen, Enn. Ann. 1, 40: viginti minas, Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.: adtuli hunc.
      Quid, adtulisti?
      Adduxi volui dicere, id. Ps. 2, 4, 21: tandem bruma nives adfert, Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12: adfer huc scyphos, Hor. Epod. 9, 33: nuces, Juv. 5, 144: cibum pede ad rostrum veluti manu, Plin. 10, 46, 63, § 129: pauxillum aquae, Vulg. Gen. 18, 4: caput ejus, ib. Marc. 6, 28.
      With de in part. sense: adferte nobis de fructibus terrae, Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).
      So of letters: adferre litteras, ad aliquem or alicui, Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one’s self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.): huc me adfero, Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.: Fatis huc te poscentibus adfers, Verg. A. 8, 477: sese a moenibus, id. ib. 3, 345.
      So pass. adferri: urbem adferimur, are driven, come, Verg. A. 7, 217; and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis, id. Cat. 14, 21.
      To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.): adfer manum tuam, reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.
    2. B. Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
          1. (α) In bon. part.: pacem ad vos adfero, Plaut. Am. prol. 32: hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum, i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159: nihil ostentationis aut imitationis adferre, id. ib. 3, 12, 45: non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis, id. Mur. 2, 4: consulatum in familiam, id. Phil. 9, 2: animum vacuum ad scribendas res difficiles, id. Att. 12, 38: tibi benedictionem, Vulg. Gen. 33, 11: Domino gloriam, ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.
          2. (β) In mal. part.: bellum in patriam, Ov. M. 12, 5: nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes, to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9: adferam super eos mala, Vulg. Jer. 23, 12: Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc? id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.: manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam), Cic. Verr. 2, 1, 26: domino a familiā suā manus adlatas esse, id. Quint. 27: intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur, id. Caecin. 17: qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi, id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one’s self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.
            Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18: bonis alienis, id. Off. 2, 15: manus suis vulneribus, to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before: ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo, to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
  2. II. Esp.
    1. A. To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.; in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc., Plaut. Am. prol. 9: istud quod adfers, aures exspectant meae, id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22: calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret, Cic. Imp. Pomp. 9, 25: si ei subito sit adlatum periculum patriae, id. Off. 1, 43, 154: nihil novi ad nos adferebatur, id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21: Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere, id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.: magnum enim, quod adferebant, videbatur, Caes. B. C. 3, 15 Dint.: cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium, Nep. 3, 3: haud vana adtulere, Liv. 4, 37; 6, 31: exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse, id. 8, 17 Drak.: per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est, word was brought, id. 10, 45 al.: idem ex Hispaniā adlatum, Tac. H. 1, 76: esse, qui magnum nescio quid adferret, Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475: scelus adtulit umbris, Val. Fl. 3, 172 al.
      So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.
    2. B. To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind: aegritudinem alicui, Ter. Heaut. 4, 3, 2: alicui molestiam, id. Hec. 3, 2, 9: populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam, Cic. Mur. 1: alicui multas lacrimas, magnam cladem, id. N. D. 2, 3, 7: ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis, id. Fin. 1, 11, 37; so, adferre auctoritatem et fidem orationi, id. Phil. 12, 7: metum, id. Verr. 2, 5, 25: dolorem, id. Sull. 1: luctum et egestatem, id. Rosc. Am. 5: consolationem, id. Att. 10, 4: delectationem, id. Fam. 7, 1 al.: detrimentum, Caes. B. C. 2, 82: taedium, Plin. 15, 2, 3, § 7: dolorem capitis, id. 23, 1, 18: gaudium, Plin. Ep. 10, 2, 1 al.
    3. C. To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.: quam causam adferam? Ter. Heaut. 4, 3, 23: justas causas adfers, Cic. Att. 11, 15; also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto, id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13: idque me non ad meam defensionem adtulisse, id. Caecin. 29, 85: ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes, id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215: quid enim poterit dicere? … an aetatem adferet? i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.
      Also absol.: Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam … ? will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566): et, cur credam, adferre possum, Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.
    4. D. Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.: quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris, Cic. Off. 1, 1: negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre, id. Fin. 2, 27, 87: quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus, id. Off. 1, 44, 155: illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc., id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24: quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc., id. N. D. 2, 63.
    5. E. Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero: agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt, Cic. Off. 1, 15: herbam adferentem semen, Vulg. Gen. 1, 29: arva non adferent cibum, ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2: ager fructum, ib. Luc. 12, 16 al.