Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

cōnĭcĭo (also conjĭcio and cōicio; cf. Munro ad Lucr. 2, 1061; Laber. ap. Gell. 16, 7, 5), jēci, jectum, 3, v. a. (arch. temp. perf. conjexi, Plaut. Trin. 3, 2, 99) [jacio].

  1. I. To throw or bring together, to unite, = cogo, colligo.
    1. A. Lit. (very rare): cum semina rerum coaluerint quae, conjecta repente, etc., Lucr. 2, 1061; cf. id. 2, 1073 sq.: palliolum in collum, Plaut. Ep. 2, 2, 10; id. Capt. 4, 1, 12 (cf. id. ib. 4, 2, 9: collecto pallio): sarcinas in medium, Liv. 10, 36, 1 Weissenb. (MSS. in medio); ib. § 13; 31, 27, 7: tecta, quae conjectis celeriter stramentis erant inaedificata, Auct. B. G. 8, 5.
    2. B. Trop.
      1. 1. To throw together in speaking, to dispute, contend, discuss, manage judicially (ante-class.): verba inter sese, to bandy words, Afran. ap. Non. p. 267, 28; so without verba: noli, mea mater, me praesente cum patre, conicere, id. ib. p. 267, 30; p. 268, 3: causam conicere hodie ad te volo (conicere, agere, Non.), id. ib. p. 267, 32; cf. the law formula: ante meridiem causam coiciunto, Fragm. XII. Tab. ap. Auct. Her. 2, 13, 20; and Gell. 17, 2, 10.
      2. 2. Like the Gr. συμβάλλειν (v. Lidd. and Scott in h. v. III. 2.), to put together logically, connect, unite; hence (causa pro effectu), to draw a conclusion from collected particulars, to conclude, infer, conjecture (not in Quint., who very freq. employed the synon. colligo): aliquid ex aliquā re, Lucr. 1, 751; 2, 121; Nep. Eum. 2, 2; id. Timoth. 4, 2: annos sexaginta natus es aut plus, ut conicio, Ter. Heaut. 1, 1, 11: quid illud mali est? nequeo satis mirari, neque conicere, id. Eun. 3, 4, 9: cito conjeci, Lanuvii te fuisse, Cic. Att. 14, 21, 1: de futuris, Nep. Them. 1, 4: quam multos esse oporteret, ex ipso navigio, Cic. Verr. 2, 5, 28, § 71: conicito, possisne necne, etc., Plaut. Cas. 1, 1, 6: tu conicito cetera, Quid ego ex hac inopiā capiam, Ter. Phorm. 1, 3, 15.
        1. b. In partic., t. t. of the lang. of augury, to prophesy, foretell, divine from omens, signs (a dream, oracle, etc.); to interpret an omen, a dream, an oracle, etc.: somnium huic, Plaut. Curc. 2, 2, 3: qui de matre suaviandā ex oraculo Apollinis tam acute arguteque conjecerit, Cic. Brut. 14, 53: male conjecta maleque interpretata falsa sunt, etc., id. Div. 1, 52, 119; cf. id. ib. 2, 31, 66: num igitur quae tempestas impendeat vatis melius coniciet quam gubernator? etc., id. ib. 2, 5, 12: bene qui coniciet, vatem hunc perhibebo optumum (transl. of a Greek verse), id. ib. 2, 5, 12; cf. conjectura, II., conjector, and conjectrix.
  2. II. To throw, cast, urge, drive, hurl, put, place, etc., a person or thing with force, quickly, etc., to or towards; and conicere se, to betake, cast, or throw one’s self hastily or in flight somewhere (very freq. and class. in prose and poetry).
    1. A. Lit.
          1. (α) With in: tela in nostros, Caes. B. G. 1, 26; 1, 46; Nep. Dat. 9, 5: pila in hostes, Caes. B. G. 1, 52: aliquem in carcerem, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17; id. Tusc. 1, 40, 96; Suet. Caes. 17: in vincula, Caes. B. G. 4, 27; Sall. C. 42, 3; Nep. Milt. 7 fin.; id. Paus. 3, 5; id. Pelop. 5, 1; Liv. 29, 9, 8, and id. 19, 2, 4 et saep.: in catenas, Caes. B. G. 1, 47 fin.; Liv. 29, 21, 2: in compedes, Suet. Vit. 12: in custodiam, Nep. Phoc. 3, 4; Gai Inst. 1, 13; Suet. Aug. 27 al.: incolas vivos constrictosque in flammam, Auct. B. Afr. 87; cf.: te in ignem, Plaut. Rud. 3, 4, 64: in eculeum, Cic. Tusc. 5, 5, 13: hostem in fugam, Caes. B. G. 4, 12: exercitum in angustias, Curt. 5, 3, 21: navem in portum (vis tempestatis), Cic. Inv. 2, 32, 98: serpentes vivas in vasa fictilia, Nep. Hann. 10, 4: cultros in guttura velleris atri, to thrust into, Ov. M. 7, 245; cf.: ferrum in guttura, id. ib. 3, 90: se in signa manipulosque, Caes. B. G. 6, 40: se in paludem, Liv. 1, 12, 10: se in sacrarium, Nep. Them. 8, 4: se in ultimam provinciam Tarsum usque, Cic. Att. 5, 16, 4: se in fugam, id. Cael. 26, 63; so, se in pedes, to take to one’s heels, Ter. Phorm. 1, 4, 13 (cf.: se conferre in pedes, Enn. ap. Non. p. 518, 20, and Plaut. Bacch. 3, 1, 7; and: quin, pedes, vos in curriculum conicitis? id. Merc. 5, 2, 91): se intro, Lucil. 28, 47; Ter. Heaut. 2, 3, 36.
          2. (β) With dat. (rare): alii spoliaConiciunt igni, Verg. A. 11, 194: huic dea unum anguem Conicit, id. ib. 7, 347: facem juveni conjecit, id. ib. 7, 456: conjectaque vincula collo accipit, thrown about the neck, Ov. Tr. 4, 1, 83.
          3. (γ) With ad: animus domicilia mutet ad alias animalium formas conjectus, removed, transposed, Sen. Ep. 88, 29.
          4. (δ) With acc. alone (mostly poet.): magnus decursus aquaï Fragmina coniciens silvarum arbustaque tota, bearing down, prostrating, Lucr. 1, 284: jaculum, Verg. A. 9, 698: tela, Ov. M. 5, 42: cultros, id. ib. 15, 735: thyrsos, id. ib. 11, 28: venabula manibus, id. ib. 12, 454: domus inflammata conjectis ignibus, Cic. Att. 4, 3, 2: telum inbelle sine ictu, Verg. A. 2, 544.
            (ε) With inter: jaculum inter ilia, Ov. M. 8, 412.
    2. B. Trop., to bring, direct, turn, throw, urge, drive, force something eagerly, quickly to or towards, etc.
          1. (α) With in: aliquem in morbum ex aegritudine, Plaut. Poen. prol. 69: aliquem in laetitiam, Ter. Heaut. 2, 3, 51: (hostes) in terrorem ac tumultum, Liv. 34, 28, 3: in metum, id. 39, 25, 11: in periculum, Suet. Oth. 10: rem publicam in perturbationes, Cic. Fam. 12, 1, 1: aliquem in nuptias, Ter. And. 3, 4, 23; cf. id. ib. 3, 5, 14; 4, 1, 43: (Catilinam) ex occultis insidiis in apertum latrocinium, Cic. Cat. 2, 1, 1: aliquem in tricas, Plaut. Pers. 5, 2, 18; Liv. 36, 12, 4: se in saginam ad regem aliquem, Plaut. Trin. 3, 2, 99: se mirificam in latebram, to fly to (in disputing), Cic. Div. 2, 20, 46: se in noctem, to commit one’s self to the night, travel by night, id. Mil. 19, 49: se mente ac voluntate in versum, to devote or apply one’s self with zeal to the art of poetry, id. de Or. 3, 50, 194: oculos in aliquem, id. Clu. 19, 54; id. Lael. 2, 9; Tac. H. 1, 17: orationem tam improbe in clarissimos viros, Cic. Sest. 18, 40: tantam pecuniam in propylaea, to throw away, squander, id. Off. 2, 17, 60; cf.: cum sestertium milies in culinam conjecisset (Apicius), Sen. Cons. Helv. 10, 9: culpam in unum vigilem, Liv. 5, 47, 10: crimina in tuam nimiam diligentiam, Cic. Mur. 35, 73: maledicta in ejus vitam, id. Planc. 12, 31: causas tenues simultatum in gregem locupletium, i. e. to cause, occasion, Auct. B. Alex. 49: crimen in quae tempora, Liv. 3, 24, 5: omen in illam provinciam, Cic. Verr. 2, 2, 6, § 18.
          2. (β) Absol.: oculos, Cic. de Or. 2, 55, 225: petitiones ita conjectae (the fig. taken from aiming at a thing with weapons), id. Cat. 1, 6, 15: in disputando conjecit illam vocem Cn. Pompeius, omnes oportere senatui dicto audientes esse, threw out or let fall, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 4.
          3. * (γ) With sub: id vos sub legis superbissimae vincula conicitis, Liv. 4, 4, 10.
      1. 2. Of a verbal bringing forward, etc., to urge, press, treat, adduce: rem ubi paciscuntur, in comitio aut in foro causam coiciunto, XII. Tab. ap. Auct. Her. 2, 13, 20: causam coicere ad te volo, Afran. ap. Non. p. 267, 32 (Com. Rel. v. 216 Rib.): verba inter se acrius, id. ib. p. 267, 27 (Com. Rel. v. 309 ib.): is cum filio Cojecerat nescio quid de ratiunculā, id. ap. Suet. Vit. Ner. 11 (Com. Rel. v. 191 ib.).
      2. 3. To throw, place, put into, include in, etc.: eum fasciculum, quo illam (epistulam) conjeceram, Cic. Att. 2, 13, 1: ex illo libello, qui in epistulam conjectus est, id. ib. 9, 13, 7: conjeci id (prooemium) in eum librum, quem tibi misi, id. ib. 16, 6, 4: pluraque praeterea in eandem epistulam conjeci, id. ib. 7, 16, 1; cf.: quod multos dies epistulam in manibus habuiideo multa conjecta sunt aliud alio tempore, id. Q. Fr. 3, 1, 7, § 23: legem in decimam tabulam, id. Leg. 2, 25, 64; id. Caecin. 22, 63.

conjectūra, ae, f. [conicio, I. B. 2.], a putting together of facts or indications; hence an opinion founded on a comparison of facts, a conjecture, guess, conjectural inference.

  1. I. In gen. (very freq., and class.): quod ad exemplum’st? Conjecturā si reperire possumus, Plaut. Trin. 4, 2, 76: hanc ego de me conjecturam domi facic, id. Cist. 2, 1, 2; id. Cas. 2, 3, 8; Cic. de Or. 2, 74, 299: conjecturam facere (ex re or re), Plaut. Poen. prol. 91; id. Rud. 3, 4, 66; Ter. And. 3, 2, 32; id. Heaut. 2, 3, 25; Cic. Mur. 21, 44; id. Verr. 2, 2, 74, § 183: attendite num aberret a conjecturā suspitio periculi mei, i. e. reasonable inference, id. Phil. 12, 9, 23; Quint. 8, 4, 26; Plin. Pan. 20 fin.: capere ex re, Varr. R. R. 3, 16, 32: capere, Cic. Rosc. Am. 35, 98: hoc videre licet ex aliquot rebus, Varr. R. R. 1, 7, 3: conjecturā uti, Quint. 3, 6, 15: judicare aliquid, Cic. Fl. 3, 6: coarguere aliquid, id. Agr. 1, 6, 18: quaerere aliquid, id. Or. 36, 126; cf.: quaeritur per conjecturam, Quint. 7, 2, 6: conjecturā aberrare, Cic. Att. 14, 22, 1: in conjecturam quantitas cadit, Quint. 7, 4, 43: aliquid conjecturā animi scrutari, Plin. 2, 11, 8, § 49; cf.: animi mei, Quint. 1, 2, 25: si qua conjectura mentis divinae sit (gen. object.), Liv. 10, 39, 15; so, mentis, Quint. 7, 3, 25: animi, id. 7, 2, 6; 7, 2, 45: voluntatis, id. 12, 2, 19: veritatis, Suet. Galb. 7 et saep.
  2. II. In partic.
    1. A. T. t. of the lang. of augury, a conclusion drawn from signs or omens, a divining, an interpreting of dreams, soothsaying, prophesying, Plaut. Rud. 3, 1, 20; id. Curc. 2, 1, 31; Cic. Div. 2, 31, 66; 1, 36, 78; 2, 63, 129; Ov. Tr. 1, 9, 51; Suet. Vit. 18.
    2. B. An element of rhetorical representation founded on conjecture, Cic. Inv. 2, 5, 16; id. Part. Or. 9, 33 sq.; id. Div.. 2, 26, 55; Quint. 7, 2, 1; 3, 6, 50; cf.: in his omnibus conjecturam inducere, the form of conjecture, Cic. Inv. 2, 32, 99.