Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

The word fug�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

fŭga, ae (archaic gen. sing. fugaï, Lucr. 1, 1047; 4, 713), f. [Sanscr. bhug’-, bend; Gr. φεύγω, φυγή, flight, φύζα, terror; Germ. biegen, bend. On fugere and flectere, AngloSax. būgan and fleon; Germ. biegen and fliehen, v. Grimm, Deutsch. Wörterb. 1, 1814], a fleeing, flight, a running away (cf.: effugium, exsilium).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quove nunc Auxilio aut exili aut fugae freta sim? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 113 Vahl.): mittam illa, fugam ab urbe turpissimam, Cic. Att. 7, 21, 1: desperata, id. Phil. 5, 11, 30: dant sese in fugam milites, take flight, id. Verr. 2, 4, 43, § 95; so, in fugam se conferre, id. Caecin. 8, 22: se conicere, id. Cael. 26, 63: fugam capere, Caes. B. G. 7, 26, 3: petere, id. ib. 2, 24, 1: parare, Cic. Att. 7, 26, 1: fugae sese mandare, Caes. B. G. 2, 24, 2: hostes dare in fugam, to put to flight, id. ib. 2, 23, 2; 5, 51 fin.; for which: convertere aciem in fugam, id. ib. 1, 52, 6: conicere hostes in fugam, id. ib. 6, 8, 6; 7, 70, 3: impellere in fugam, Cic. Rab. Perd. 8, 22: facere fugam, to make or cause flight, put to flight, Liv. 1, 56, 4; 21, 5, 16 Drak.; 21, 52, 10; 22, 24, 8; 26, 4, 8; but also to take flight, to flee, Sall. J. 53, 3; 58, 4; Liv. 8, 9, 12; cf. in Verg., dare fugam, under B.: esse in fuga, Cic. Att. 7, 23, 2; 7, 24: reprimere fugam, to prevent, id. ib. 7, 26, 1; Caes. B. G. 3, 14, 1: spem fugae tollere, id. ib. 1, 25: exercitum fuga, formidine terroreque complere, Ser. Samm. ap. Macr. S. 3, 9, 9.
      Plur. (mostly poet.): quantae in periculis fugae proximorum, Cic. Mil. 26, 69: celeres fugae, Hor. C. 4, 8, 15: notusque fugarum Vertit terga Has drubal, Sil. 17, 148; cf.: fugas servorum ri det, Hor. Ep. 2, 1, 121.
      1. 2. In partic., flight from one’s native land, expatriation, exile, banishment: sibi exsilium et fugam deprecari, Cic. de Or. 3, 3, 9; id. Off. 2, 6, 20; cf. id. Rep. 1, 3; Ov. P. 2, 8, 68: latā fugā damnari, Amm. 19, 12, 9.
        In plur.: quoties fugas et caedes jussit princeps, Tac. A. 14, 64: exsilia et fugae, id. Agr. 45.
    2. B. Transf., in gen., a flying, swift course or motion, speed (poet.): qualis equos Threissa fatigat Harpalyce volucremque fugā praevertitur Hebrum, Verg. A. 1, 317: cui cesserit incitus amnis: Tanta fuga est, Sil. 3, 307: latumque fuga superabitis amnem, Grat. Cyn. 378: exspectet facilemquo fugam ventosque ferentes, a swift voyage, Verg. A. 4, 430; cf.: (Neptunus) fugam dedit et praeter vada fervida vexit, gave a swift passage, id. ib. 7, 24; but different: fugam dant nubila caelo, hasten away, flee away, id. ib. 12, 367: fuga temporum, a fleeing away, flight, Hor. C. 3, 30, 5: quaere fugam morbi, seek the removal of the disorder, id. Ep. 1, 6, 29: nobilis hic (equus), cujus clara fuga ante alios, Juv. 8, 61.
      1. 2. In plur., they who flee, runaways: signa fugarum, Col. poët. 10, 125: plane fugae merae, Petr. 45 fin.
      2. 3. A place of banishment or refuge, Ov. H. 6, 158; id. P. 1, 2, 130.
  2. II. Trop., a fleeing from, avoiding, escape from an evil; disinclination, aversion (class.): simili sunt in culpa, qui officia deserunt mollitia animi, id est laborum et dolorum fuga, Cic. Fin. 1, 10, 33: fuga laboris desidiam coarguit, id. Mur. 4, 9: turpitudinis (opp. appetentia honestatis), id. Rep. 1, 2: hanc ignominiam, vel exsilio vel morte, si alia fuga honoris non esset, vitassem, Liv. 3, 67, 2: culpae, Hor. A. P. 31: leti, id. S. 2, 6, 95: paupertatis, id. Ep. 1, 18, 24: pericli, Verg. A. 8, 251: ipsius lucis (with taedium), Quint. 1, 3, 66: quomodo enim vester Axilla Ala factus est, nisi fugā litterae vastioris? Cic. Or. 45, 153.

fŭgācĭtas φυγή, Gloss. Philox.

fŭgācĭter, adv., v. fugax fin.

fŭgālĭa, ium, n. [fuga], a festival celebrated on the 24th of February, to commemorate the expulsion of the kings, the flight of the kings, Aug. Civ. D. 2, 6; cf. regifugium.

fŭgātor, ōris, m. [fugo], he who puts to flight (post-class.): mortis, Tert. adv. Marc. 5, 10.

fŭgātrix, īcis, f. [fugator], she that puts to flight (post-class.): dilectio fugatrix timoris, Tert. adv. Gnost. 12.

fŭgax, ācis, adj. [fugio], apt to flee, flying swiftly, swift, fleet (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. fugitivus).

  1. I. Lit.: fugaces Lyncas et cervos cohibentis arcu, Hor. C. 4, 6, 33; so, caprea, Verg. A. 10, 724: ferae, id. ib. 9, 591: cervi, id. G. 3, 539: mors et fugacem persequitur virum, Hor. C. 3, 2, 14; cf.: comes atra (cura) premit sequiturque fugacem, id. S. 2, 7, 115: Pholoe, who flees from wooers, coy, id. C. 2, 5, 17: lympha, id. ib. 2, 3, 12.
    Comp.: ventis, volucrique fugacior aurā, Ov. M. 13, 807.
    Sup.: ignavissimus et fugacissimus hostis, Liv. 5, 28, 8.
    As a term of vituperation, of a slave: lurco, edax, furax, fugax, runaway, Plaut. Pers. 3, 3, 16.
  2. II. Trop.
    1. A. Fleeting, transitory: haec omnia quae habent speciem gloriae, contemne: brevia, fugacia, caduca existima; * Cic. Fam. 10, 12, 5: fugaces Labuntur anni, Hor. C. 2, 14, 1: blanditiae, Plin. poët. Ep. 7, 4, 7.
      Comp.: non aliud pomum fugacius, that sooner spoils, Plin. 15, 12, 11, § 40.
      Sup.: bona, Sen. Ep. 74 med.
    2. B. With gen., fleeing, shunning, avoiding a thing: sollicitaeque fugax ambitionis eram, Ov. Tr. 4, 10, 38: fugax rerum, id. ib. 3, 2, 9: fugacissimus gloriae, Sen. Ben. 4, 32.
      Hence, adv.: fŭgācĭ-ter, in fleeing; only comp.: utrum a se audacius an fugacius ab hostibus geratur bellum, whether in prosecuting the war his own boldness or the enemy’s disposition to flee was the greater, Liv. 28, 8, 3.

fŭgēla, ae, f. [fugio], flight (ante-and postclass. for fuga): maxima, Cato ap. Prisc. p. 601 P.: magna, App. Mag. p. 336, 8.

fŭgĭens, entis, Part. and P. a., from fugio.

fŭgĭo, fūgi, fŭgĭtum (gen. plur. part. sync. fugientum, Hor. C. 3, 18, 1; part. fut. fugiturus, Ov. H. 2, 47 al.), 3, v. n. and a. [root FUG; Gr. ΦΥΓ, φεύγω; Sanscr. bhuj; syn.: flecto, curvo; v. fuga], to flee or fly, to take flight, run away.

  1. I. Neutr.
    1. A. Lit.: propera igitur fugere hinc, si te di amant, Plaut. Ep. 3, 4, 78; cf.: a foro, id. Pers. 3, 3, 31: senex exit foras: ego fugio, I am off, Ter. Heaut. 5, 2, 47: cervam videre fugere, sectari canes, id. Phorm. prol. 7: qui fugisse cum magna pecunia dicitur ac se contulisse Tarquinios, Cic. Rep. 2, 19: Aeneas fugiens a Troja, id. Verr. 2, 4, 33, § 72: omnes hostes terga verterunt, nec prius fugere destiterunt, quam ad flumen Rhenum pervenerint, Caes. B. G. 1, 53, 1: oppido fugit, id. B. C. 3, 29, 1: ex ipsa caede, to flee, escape, id. B. G. 7, 38, 3; cf.: ex proelio Mutinensi, Cic. Fam. 10, 14, 1: e conspectu, Ter. Hec. 1, 2, 107: Uticam, Hor. Ep. 1, 20, 13: fenum habet in cornu; longe fuge, id. S. 1, 4, 34: nec furtum feci nec fugi, run away (of slaves), id. Ep. 1, 16, 46; cf.: formidare servos, Ne te compilent fugientes, id. S. 1, 1, 78; Sen. Tranq. 8.
      Prov.: ita fugias ne praeter casam, i. e. in fleeing from one danger beware of falling into another, Ter. Phorm. 5, 2, 3 Ruhnk.
        1. b. In partic., like the Gr. φεύγειν, to become a fugitive, leave one’s country, go into exile: fugiendum de civitate, cedendum bonis aut omnia perferenda, Quint. 6, 1, 19; so, ex patria, Nep. Att. 4, 4: a patria, Ov. Tr. 1, 5, 66: in exilium, Juv. 10, 160; cf. under II. A. b.
    2. B. Transf., in gen., to pass quickly, to speed, to hasten away, flee away; cf.: numquam Vergilius diem dicit ire, sed fugere, quod currendi genus concitatissimum est, Sen. Ep. 108 med. (mostly poet. and of inanim. and abstr. things): tenuis fugiens per gramina rivus, Verg. G. 4, 19: Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina, Hor. S. 1, 1, 68: concidunt venti fugiuntque nubes, id. C. 1, 12, 30: spernit humum fugiente pennā, hasting away, rapidly soaring, id. ib. 3, 2, 24: nullum sine vulnere fugit Missile, Stat. Th. 9, 770: insequitur fugientem lumine pinum (i. e. navem), Ov. M. 11, 469: fugere ad puppim colles campique videntur, Lucr. 4, 389: fugiunt freno non remorante dies, Ov. F. 6, 772: sed fugit interea, fugit irreparabile tempus, Verg. G. 3, 284: annus, Hor. S. 2, 6, 40: hora, id. C. 3, 29, 48: aetas, id. ib. 1, 11, 7.
      Of persons: evolat ante omnes rapidoque per aëra cursu Callaicus Lampon fugit, hastens away, Sil. 16, 335. Here perh. belongs: acer Gelonus, Cum fugit in Rhodopen atque in deserta Getarum, i. e. swiftly roves (as a nomade), Verg. G. 3, 462 (acc. to another explan., flees, driven from his abode).
        1. b. Pregn., to vanish, disappear, to pass away, perish: e pratis cana pruina fugit, Ov. F. 6, 730: fugiunt de corpore setae, id. M. 1, 739; cf.: jam fessae tandem fugiunt de corpore vires, Verg. Cir. 447; for which: calidusque e corpore sanguis Inducto pallore fugit, Ov. M. 14, 755: fugerat ore color, id. H. 11, 27: nisi causa morbi Fugerit venis, Hor. C. 2, 2, 15: fugiunt cum sanguine vires, Ov. M. 7, 859: amor, Prop. 1, 12, 12: memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc., Liv. 9, 44, 4: gratissima sunt poma, cum fugiunt, i. e. when they wilt, become wilted, Sen. Ep. 12; cf.: vinum fugiens, under P. a.
    3. C. Trop. (rare but class.): nos naturam sequamur, et ab omni, quod abhorret ab oculorum auriumque approbatione, fugiamus, Cic. Off. 1, 35, 128; cf.: omne animal appetit quaedam et fugit a quibusdam; quod autem refugit, id contra naturam est, etc., id. N. D. 3, 13, 33; Quint. 11, 1, 54: ad verba, to have recourse to, Petr. 132.
  2. II. Act., to flee from, seek to avoid; to avoid, shun any thing.
    1. A. Lit. (mostly poet.): erravi, post cognovi, et fugio cognitum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 160 Vahl.): cum Domitius concilia conventusque hominum fugeret, Caes. B. C. 1, 19, 2: neminem neque populum neque privatum fugio, Liv. 9, 1, 7: vesanum fugiunt poëtam qui sapiunt, Hor. A. P. 455: percontatorem, id. Ep. 1, 18, 69: hostem, id. S. 1, 3, 10: lupus me fugit inermem, id. C. 1, 22, 12: nunc et ovis ultro fugiat lupus, Verg. E. 8, 52: (Peleus) Hippolyten dum fugit abstinens, Hor. C. 3, 7, 18: scriptorum chorus omnis amat nemus et fugit urbes, id. Ep. 2, 77; id. S. 1, 6, 126: data pocula, Ov. M. 14, 287; cf. vina, id. ib. 15, 323.
      Pass.: sic litora vento Incipiente fremunt, fugitur cum portus, i. e. is left, Stat. Th. 7, 140.
        1. b. In partic. (cf. supra, I. A. b.), to leave one’s country: nos patriam fugimus, Verg. E. 1, 4: Teucer Salamina patremque cum fugeret, Hor. C. 1, 7, 22.
          Hence: quis exsul Se quoque fugit? Hor. C. 2, 16, 20.
      1. 2. Transf. (causa pro effectu), to flee away from, to escape, = effugio (poet.; but cf. infra, B. 2.): hac Quirinus Martis equis Acheronta fugit, Hor. C. 3, 3, 16: insidiatorem, id. S. 2, 5, 25: cuncta manus avidas fugient heredis, id. C. 4, 7, 19.
        And in a poetically inverted mode of expression: nullum Saeva caput Proserpina fugit (= nemo tam gravis est, ad quem mors non accedat), none does cruel Proserpine flee away from, avoid (i. e. none escapes death), Hor. C. 1, 28, 20.
    2. B. Trop., to flee from, avoid, shun (very freq. and class.): conspectum multitudinis, Caes. B. G. 7, 30, 1: ignominiam ac dedecus, Cic. Rep. 5, 4: nullam molestiam, id. ib. 3, 5; cf. laborem, Ter. Heaut. 1, 1, 114; Verg. A. 3, 459 (opp. ferre): recordationes, Cic. Att. 12, 18: vituperationem tarditatis, id. de Or. 2, 24, 101; cf.: majoris opprobria culpae, Hor. Ep. 1, 9, 10: judicium senatus, Liv. 8, 33, 8: vitium, Quint. 2, 15, 16: hanc voluptatem (with reformidare), id. 8, 5, 32: disciplinas omnes (Epicurus), id. 2, 17, 15: nuptias, Ter. And. 4, 4, 27; cf.: usum conjugis, Ov. M. 10, 565: conubia, id. ib. 14, 69: amplexus senis, Tib. 1, 9, 74: nec sequar aut fugiam, quae diligit ipse vel odit, Hor. Ep. 1, 1, 72: spondeum et dactylum (opp. sequi), Quint. 9, 4, 87.
      Pass.: simili inscitiā mors fugitur, quasi dissolutio naturae, Cic. Leg. 1, 11, 31: quemadmodum ratione in vivendo fugitur invidia, sic, etc., Auct. Her. 4, 38, 50: quod si curam fugimus, virtus fugienda est, Cic. Lael. 13, 47: fugiendas esse nimias amicitias, id. ib. 13, 45: fugienda semper injuria est, id. Off. 1, 8, 25; id. Verr. 2, 3, 43, § 103: vitiosum genus fugiendum, id. Or. 56, 189; cf. Quint. 11, 3, 128: petenda ac fugienda, id. 3, 6, 49.
          1. (β) Like the Gr. φεύγειν, with inf. (mostly poet.), to avoid doing something, to omit, forbear, beware, = omittere, cavere: illud in his rebus longe fuge credere, etc., Lucr. 1, 1052: o fuge te tenerae puerorum credere turbae, Tib. 1, 4, 9: quid sit futurum cras, fuge quaerere, Hor. C. 1, 9, 13; cf. also: fuge suspicari, etc., id. ib. 2, 4, 22: mene igitur socium summis adjungere rebus, Nise, fugis? Verg. A. 9, 200; cf. Ov. H. 9, 75: fugeres radice vel herbā Proficiente nihil curarier, Hor. Ep. 2, 2, 150; cf.: neque illud fugerim dicere, ut Caelius, etc., Cic. de Or. 3, 38, 153: huic donis patris triumphum decorare fugiendum fuit? id. Mur. 5, 11.
      1. 2. Transf. (causa pro effectu; cf. supra, II. A. 2.), to escape (poet. also of things as subjects): tanta est animi tenuitas, ut fugiat aciem, Cic. Tusc. 1, 22, 50; Ov. F. 2, 80: sed tamen admiror, quo pacto judicium illud Fugerit, Hor. S. 1, 4, 100: quos viros vigilantia fugit, whom any vigilance escapes, Verg. G. 2, 265; cf. id. E. 9, 54.
        1. b. Esp. freq., res me fugit, it escapes me, escapes my notice; I do not observe it, do not know it (cf.: latet, praeterit): novus ille populus vidit tamen id, quod fugit Lacedaemonium Lycurgum, Cic. Rep. 2, 12; cf.: illos id fugerat, id. Fin. 4, 23, 63: hominem amentem hoc fugit, id. Verr. 2, 4, 12, § 27: quem res nulla fugeret, id. Rep. 2, 1: quae (ratio) neque Solonem Atheniensem fugerat, neque nostrum senatum, id. ib. 2, 34; 1, 16: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc., id. de Or. 1, 59, 253: neminem haec utilitas fugit, Quint. 2, 5, 17: nisi quae me forte fugiunt, hae sunt fere de animo sententiae, Cic. Tusc. 1, 11, 22; Quint. 9, 2, 107; 7, 1, 40: nullam rem esse declarant in usu positam militari, quae hujus viri scientiam fugere possit, Cic. de Imp. Pomp. 10, 28: quae (partitio) fugiet memoriam judicis, Quint. 4, 5, 3; cf. Gell. 1, 18, 6.
          With a subject-clause: de Dionysio, fugit me ad te antea scribere, Cic. Att. 7, 18, 3; 5, 12, 3: illud alterum quam sit difficile, te non fugit, id. ib. 12, 42, 2.
          Hence, fŭgĭens, entis, P. a., fleeing, fleeting, vanishing.
    1. A. Lit.: accipiter, Lucr. 3, 752: membra deficiunt, fugienti languida vitā, id. 5, 887: vinum, growing flat, spoiling, Cic. Off. 3, 23, 91: ocelli, dying, Ov. Am. 3, 9, 49: portus fugiens ad litora, running back, retreating, Prop. 4 (5), 6, 15.
      1. 2. Subst. in the later jurid. lang., like the Gr. ὁ φεύγων, the defendant: omnimodo hoc et ab actore et a fugiente exigi, Cod. Just. 2, 58, § 4 (for which, reus, § 7).
    2. B. Trop., with gen.: nemo erat adeo tardus aut fugiens laboris, quin, etc., averse to labor, indolent, Caes. B. C. 1, 69, 3: doloris, Lact. 3, 8, 13: solitudinis (with appeteus communionis ac societatis), id. 6, 10, 18.
      Comp., sup., and adv. do not occur.

fŭgĭtans, antis, Part. and P. a., from fugito.

fŭgĭtīvārĭus, ii, m. [fugitivus].

  1. I. One employed to catch and bring back fugitive slaves, a slave-catcher, Flor. 3, 19, 7; Dig. 19, 5, 18.
    1. B. Transf.: (cochleae) aquā finiendae, ne fugitivarius sit parandus, that they may not crawl away, Varr. R. R. 3, 14, 1.
  2. II. A concealer of runaway slaves, Cod. Th. 10, 12, 1.

fŭgĭtīvus, a, um, adj. [fugio], fleeing away, fugitive; usually subst.: fŭgĭtī-vus, i, m., a fugitive, runaway, deserter.

  1. I. Adj.: dicitur mihi tuus servus anagnostes fugitivus cum Vardaeis esse, runaway slave, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; so, servus, Sall. C. 56, 5; Just. 2, 5, 5 al.: (apes) fugitivae fiunt, i. e. they fly away, Varr. R. R. 3, 16, 21: canis, Plaut. Ps. 1, 3, 85: piscis, Juv. 4, 50: lapis fugitivus appellatus, Plin. 36, 15, 23, § 99: retraham ad me illud fugitivum argentum, Ter. Heaut. 4, 2, 11: teque ipsum vitas fugitivus et erro, Hor. S. 2, 7, 113.
          1. (β) With ab: neque tam fugitivi illi a dominis, quam tu ab jure et ab legibus, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 112.
          2. (γ) With gen.: futurum te fugitivum rei familiaris statimque ad nos evolaturum, Plin. Ep. 9, 28, 4: Jugurtha finium suorum regnique fugitivus, Flor. 3, 1, 12: illius loci (columbae), Plin. 18, 16, 41, § 142.
  2. II. Subst.
    1. A. A runaway or fugitive slave: non fugitivost hic homo; conmeminit domi, Plaut. Trin. 4, 3, 20: quis sit fugitivus, definit Orfilius: Fugitivus est, qui extra domini domum fugae causa, quo se a domino celaret, mansit. Caelius autem fugitivum esse ait eum, qui ea mente discedat, ne ad dominum redeat, etc., Dig. 21, 1, 17: vivebat cum fugitivis, cum facinorosis, cum barbaris, Cic. Tusc. 5, 22, 63; id. Verr. 2, 3, 26, § 66; id. Phil. 11, 7, 16; Caes. B. C. 3, 19, 2; 3, 110, 4; Liv. 30, 43, 11; Quint. 7, 4, 14; Hor. S. 2, 5, 26; Gell. 11, 18, 14 al.
      As a vituperative term: fur, fugitive, fraus populi, fraudulente, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 131; Ter. Eun. 4, 4, 2; id. Phorm. 5, 7, 38.
    2. B. In milit. lang., a runaway soldier, a deserter: ea res per fugitivos L. Aemilii hostibus nuntiatur, Caes. B. G. 1, 23, 2; Sall. H. Fragm. 3, 67 Dietsch; cf.: tempus discernit emansorem a fugitivo, Dig. 48, 19, 16, § 5.

fŭgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [fugio], to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).

  1. I. Neutr.: ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret, Ter. Eun. 5, 2, 8: Graeci fugitantes, Amm. 15, 9, 5.
  2. II. Act., to flee, avoid, shun (cf. fugio, II.): herum, Plaut. As. 2, 4, 78: amicos senes deditā operā, id. Poen. 3, 1, 5: patrem, Ter. Phorm. 5, 5, 7; cf.: illum amant, me fugitant, id. Ad. 5, 4, 18: quam (puellam) famulae longe, Lucr. 4, 1176: amaracinum fugitat sus et timet omne Unguentum, id. 6, 973: quid illuc est, quod meos te dicam fugitare oculos? Plaut. Capt. 3, 4, 9; cf. id. ib. 13; so, tuum conspectum, Ter. Heaut. 3, 1, 25: fugitant omnes hanc provinciam, Plaut. Capt. 1, 2, 53; 55: qui quaestionem fugitant, bona possident, *Cic. Rosc. Am. 28, 78: fugitant (cornices) iras Palladis, Lucr. 6, 753: necem, Phaedr. 1, 2, 26.
          1. (β) Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: quod aliae meretrices facere fugitant, Ter. Hec. 5, 2, 10: quicumque suos fugitabant visere ad aegros, Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.
            Hence, fŭgĭtans, antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: fugitans litium, Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.

* fŭgĭtor, ōris, m. [fugio], one who flees or runs away, Plaut. Trin. 3, 2, 97.

fŭgo, āvi, ātum, 1, v. a. [fugio], to cause to flee, to put to flight, drive or chase away, to rout, discomfit (rare but class.): qui homines inermes armis, viris, terrore repulerit, fugarit, averterit, Cic. Caecin. 12, 33; cf.: fugatus, pulsus, id. ib. 11, 31; 23, 64: Latini ad Veserim fusi et fugati, id. Off. 3, 31, 112: hostes (with fundere), Sall. J. 21, 2; 58, 3; Vell. 46 fin.; cf.: fugato omni equitatu, Caes. B. G. 7, 68, 1: fugatis equitibus, Sall. J. 101, 10: fugato duce altero, Hirt. B. G. 8, 36, 1: Hannibalem Lares Romanā sede fugantes, Prop. 3, 3 (4, 2), 11: indoctum doctumque fugat recitator acerbus, Hor. A. P. 474: nisi me mea Musa fugasset, had not sent me into exile, Ov. P. 3, 5, 21; cf.: longe fugati conspectu ex hominum, Lucr. 3, 48: dum rediens fugat astra Phoebus, Hor. C. 3, 21, 24: fugatis tenebris, id. ib. 4, 4, 39: (flammas) a classe, Ov. M. 13, 8: maculas ore, id. Med. Fac. 78: fugat e templis oculos Bona diva virorum, id. A. A. 3, 637: tela sonante fugat nervo, lets fly, discharges, Sil. 2, 91: saepe etiam audacem fugat hoc terretque poëtam, Quod, etc., Hor. Ep. 2, 1, 182; cf.: id quidem multos a proposito studendi fugat, Quint. 2, 2, 7: fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc., Ov. M. 1, 469 sq.: nostro de corde fugabitur ardor, id. ib. 9, 502.
Trop.: Martia cui somnos classica pulsa fugent, Tib. 1, 1, 4.