Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

rĕ-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3 (fut. apoc. recipie, for recipiam, Cato ap. Fest. p. 138 and 236 Müll.; v. dico init.: recepso, for recepero, Cat. 44, 19), v. a. [capio].

  1. I. To take back, get back, bring back; to retake, regain, recover.
    1. A. Lit. (very freq. and class.): dandis recipiendisque meritis, Cic. Lael. 8, 26: tu me sequere ad trapezitam . . . recipe actutum, Plaut. Curc. 5, 3, 49 (just before, ni argentum refers); cf.: centum talenta et credidisse eos constat, et non recepisse, Quint. 5, 10, 111; and (opp. mutuum dare) Mart. 3, 40, 4: si velit suos recipere, obsides sibi remittat, Caes. B. G. 3, 8 fin.: obsides, Suet. Aug. 21: reges, Liv. 2, 15: recepto amico, Hor. C. 2, 7, 27; 4, 2, 47.
      Freq. of places, etc., once captured and lost, to retake: cum Tarento amissoaliquot post annos Maximus id oppidum recepissetnunquam ego (Tarentum) recepissem, nisi tu perdidisses, Cic. de Or. 2, 67, 273; cf. id. Sen. 4, 11: Lavinium, Liv. 2, 39; so of other things: recipere suas res amissas, Liv. 3, 63: praeda omnis recepta est, id. 3, 3: signa, quae ademerant Parthi, Suet. Tib. 9: arma, Liv. 9, 11; Curt. 4, 12, 17: pectore in adverso totum cui comminus ensem Condidit assurgenti, et multā morte recepit, drew out again, = retraxit, Verg. A. 9, 348; so, sagittam ab alterā parte, Cels. 7, 5, 2: suos omnes incolumes receperunt (sc. ex oppido in castra), drew off, withdrew, = reduxerunt, Caes. B. G. 7, 12 fin.; so, milites defessos, id. B. C. 1, 45 fin.: exercitum, Liv. 10, 42: equitatum navibus ad se intra munitiones, Caes. B. C. 3, 58: illum egomedio ex hoste recepi, bore away, rescued, Verg. A. 6, 111.
        1. b. With se, to draw back, withdraw from or to any place, to betake one’s self anywhere; in milit. lang., to retire, retreat: se ex eo loco, Plaut. Aul. 4, 8, 10; cf.: se e fano, id. Poen. 4, 1, 5: se ex opere, id. Men. 5, 3, 7: se ex hisce locis, Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21: se e Siciliā, id. Brut. 92, 318: se ex fugā, Caes. B. G. 7, 20 fin.; id. B. C. 3, 102: se inde, id. B. G. 5, 15: se hinc, id. B. C. 1, 45 et saep.: recipe te, Plaut. Trin. 4, 3, 8: se, Cic. Off. 3, 10, 45 (just before, reverti); Caes. B. C. 3, 45 (coupled with loco excedere); 3, 46; cf.: sui recipiendi facultas, id. B. G. 3, 4 fin.; 6, 37; for which: se recipiendi spatium, Liv. 10, 28: recipe te ad erum, Plaut. Trin. 4, 3, 20: se ad dominum, id. ib. 4, 3, 1: se ad nos, Cic. Att. 4, 15, 2: se ad suos, Caes. B. G. 1, 46; 7, 82; id. B. C. 3, 38; 3, 50; 3, 52 fin.: se ad Caesarem (Allobroges, legati), id. B. G. 1, 11; 4, 38: se ad agmen, id. ib. 7, 13; id. B. C. 3, 75 fin.: se penitus ad extremos fines, id. B. G. 6, 10: se ad legionem, id. ib. 7, 50 fin.: se ad oppidum llerdam, id. B. C. 1, 45: se ad ordines suos, id. ib. 2, 41: se ad signa, id. B. G. 5, 34 fin.; id. B. C. 1, 43 fin.: se a pabulo ad stabulum, Plaut. Mil. 2, 3, 33: inde se in currus, Caes. B. G. 4, 33 fin.: se ex castris in oppidum, id. B. C. 2, 35: se in castra, id. B. G. 2. 11 fin.; 2, 24; 3, 6; 3, 26 fin.; 4, 15 et saep.: se in fines, id. ib. 4, 16: se in Galliam, id. ib. 4, 19 fin.: se in montem, id. ib. 1, 25: se in antiquas munitiones, id. B. C. 3, 54 fin.: se in silvas ad suos, id. B. G. 2, 19: se in castra ad urbem, id. B. C. 2, 25; 2, 26; cf.: se retro in castra, Liv. 23, 36; and with this cf.: sese retro in Bruttios, id. 23, 37; and so, se, with rursus, Plaut. Capt. 1, 2, 25; id. Pers. 4, 5, 6; id. Rud. 4, 6, 19; Caes. B. G. 5, 34 fin.; id. B. C. 2, 41 et saep.: se in novissimos, Liv. 7, 40: se intra munitiones, Caes. B. G. 5, 44; cf.: se intra montes, id. B. C. 1, 65: se per declive, id. ib. 3, 51: se sub murum, id. ib. 2, 14: se trans Rhenum, id. B. G. 6, 41: se Larissam versus, id. B. C. 3, 97: se domum ex hostibus, Plaut. Am. 2, 2, 52: se domum, id. ib. 2, 2, 31; id. Capt. 1, 2, 25; id. Aul. 2, 1, 55: se Adrumetum, Caes. B. C. 2, 23: se Hispalim, id. ib. 2, 20: se Dyrrhachium ad Pompeium, id. ib. 3, 9 fin.: se illuc, Plaut. Most. 3, 1, 10; id. Merc. 5, 2, 40; id. Ps. 3, 1, 23 al.; cf.: se huc esum ad praesepim suam, id. Curc. 2, 1, 13: se eo, Caes. B. G. 1, 25 et saep.
          In the same meaning, without se: neque sepulcrum, quo recipiat, habeat portum corporis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 415 Vahl.); cf. of a military retreat: si quo erat longius prodeundum aut celerius recipiendum, Caes. B. G. 1, 48 fin.; so without se after the verbum finitum several times in Plaut.: rursum in portum recipimus, Plaut. Bacch. 2, 3, 60: dum recipis, id. Rud. 3, 6, 42: actutum face recipias, id. Merc. 2, 4, 30.
      1. 2. Transf.
          1. (α) In business lang., to keep back, retain, reserve (cf. Gell. 17, 6, 6): posticulum hoc recepit, quom aedis vendidit, Plaut. Trin. 1, 2, 157; so in a sale, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 55, 226; Cic. Top. 26, 100; Dig. 19, 1, 53; 8, 4, 10: mulier magnam dotem dat et magnam pecuniam recipit, Cato ap. Gell. 17, 6, 8.
            With object-clause, Cato, R. R. 149, 2.
            With dat.: aqua, itinere, actu domini usioni recipitur, Cato, R. R. 149, 2.
          2. (β) To restore (late Lat.): urbem munitissimam, to fortify anew, Amm. 16, 3, 2.
    2. B. Trop., to get back, bring back; to receive again, regain, recover: ut antiquam frequentiam recipere vastam ac desertam bellis urbem paterentur, Liv. 24, 3: jus, Quint. 5, 10, 118: et totidem, quot dixit, verba recepit, got back, Ov. M. 3, 384: quam (vitam) postquam recepi, received again, id. ib. 15, 535: anhelitum, to recover one’s breath, Plaut. Ep. 2, 2, 21; id. Merc. 3, 4, 16; cf. spiritum, Quint. 11, 3, 55: animam, Ter. Ad. 3, 2, 26; Quint. 6, prooem. § 13: a tanto pavore recipere animos, Liv. 21, 5, 16 Weissenb.: a pavore animum, id. 2, 50, 10: e pavore recepto animo, id. 44, 10, 1; for which: animos ex pavore, id. 21, 5 fin.: recepto animo, Curt. 6, 9, 2; 9, 5, 29: animum vultumque, Ov. F. 4, 615: mente receptā, Hor. Ep. 2, 2, 104: (vocem) ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipere, to bring it back, Cic. de Or. 1, 59, 251.
      In zeugma (cf. I. A. supra): arma et animos, Curt. 4, 12, 17.
        1. b. With se.
          1. (α) To betake one’s self, withdraw, retire from or to any place: ad ingenium vetus versutum te recipis tuum, Plaut. As. 2, 1, 7: ad frugem bonam, Cic. Cael. 12, 28: ad reliquam cogitationem belli, Caes. B. C. 3, 17 fin.: se a voluptatibus in otium, Plin. Pan. 82, 8: se in principem, to resume his princely air, id. ib. 76, 5.
            More freq.,
          2. (β) To recover, to collect one’s self: difficulter se recipiunt, regain strength, Varr. R. R. 2, 5, 17: quae cum intuerer stupens, ut me recepi, Quis hic, inquam, etc., Cic. Rep. 6, 18, 18: nullum spatium respirandi recipiendique se dedit, Liv. 10, 28: se ex terrore ac fugā, Caes. B. G. 2, 12: se ex timore, id. ib. 4, 34: se ex fugā, id. ib. 4, 27: nondum totā me mente recepi, Ov. M. 5, 275.
  2. II. (Acc. to re, I. b.) To take to one’s self, admit, accept, receive; constr. with the simple acc., with ad, or in and acc., in and abl., with simple abl., with a local acc.
    1. A. Lit.
          1. (α) With simple acc.: quos homines quondam Laurentis terra recepit, Enn. ap. Prisc. p 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.): (ego) excludor, ille recipitur, Ter. Eun. 1, 2, 79: aliquem, Cic. Off. 3, 11, 48: hic nulla munitio est, quae perterritos recipiat, Caes. B. G. 6, 39; cf.: hos tutissimus portus recipiebat, id. B. C. 3, 27; 1, 15; cf. id. ib. 3, 11 fin.; 3, 35: eum Jugurtha accuratissime recepit, Sall. J. 16, 3: neque quisquam aut expulsus invidiosius aut receptus est laetius, Vell. 2, 45, 3; Quint. 7, 1, 14; 9, 2, 89: nisi nos vicina Trivici Villa recepisset, Hor. S. 1, 5, 80 et saep.: quisnam istic fluvius est, quem non recipiat mare? Plaut. Curc. 1, 1, 86; cf. Caes. B. G. 4, 10; and: (Peneus) accipit amnem Orcon nec recipit, i. e. does not take it to itself, does not mingle with it, Plin. 4, 8, 15, § 31: equus frenum recepit, received, submitted to, Hor. Ep. 1, 10, 36: necesse erat, ab latere aperto tela recipi, Caes. B. G. 5, 35.
          2. (β) With ad: recipe me ad te, Plaut. Cist. 3, 9; id. Am. 3, 2, 11; id. Rud. 2, 3, 20; id. Ps. 3, 6, 6; Ter. Heaut. 3, 3, 6; Suet. Caes. 63: aliquem ad epulas, Cic. Top. 5, 25; cf.: ad lusum, Suet. Ner. 11.
          3. (γ) With in and acc.: recipe me in tectum, Plaut. Rud. 2, 7, 16: concubinam in aedes, id. Mil. 4, 3, 3: nos in custodiam tuam, id. Rud. 3, 3, 34: Tarquinium in civitatem, Cic. Rep. 2, 20, 35; id. Balb. 13, 31; Liv. 2, 5; Hor. Ep. 2, 1, 6: aliquem in ordinem senatorium, Cic. Phil. 7, 5, 15: aliquem in fidem, id. Fam. 13, 19, 2; id. Att. 15, 14, 3; Caes. B. G. 2, 15; 4, 22: aliquem in civitatem, Cic. Balb. 12, 29: aliquem in caelum, id. N. D. 3, 15, 39: aliquem in deditionem, Caes. B. G. 3, 21 fin.; Liv. 8, 13; Suet. Calig. 14 al.: aliquem in jus dicionemque, Liv. 21, 61: aliquem in amicitiam, Sall. J. 14, 5; 5, 4 Kritz N. cr.: aliquam in matrimonium, Suet. Caes. 50; Just. 9, 5, 9 et saep.
          4. (δ) With in and abl. (rare and in purely local relations; v. Kritz ad Sall. J. 5, 4): aliquem in loco, Plaut. Stich. 5, 4, 3: loricati in equis recipiuntur, Auct. B. Hisp. 4, 2: sidera in caelo recepta, Ov. M. 2, 529 (but in Liv. 24, 32, 6, the correct read. is tuto Hexapylo, without in; v. Weissenb. ad h. l.).
            (ε) With simple abl. (mostly in purely local relations): ut tuo recipias tecto servesque nos, Plaut. Rud. 1, 5, 18; so, aliquem tecto, Caes. B. G. 7, 66 fin.: exercitum tectis ac sedibus suis, Cic. Agr. 2, 33, 90: aliquem suis urbibus, id. Fl. 25, 61: aliquem civitate, id. Balb. 14, 32: aliquem finibus suis, Caes. B. G. 6, 6; 7, 20 fin.: aliquem oppido ac portu, id. B. C. 3, 12; 3, 102 fin.: aliquem moenibus, Sall. J. 28, 2: Romulus caelo receptus, Quint. 3, 7, 5: receptus Terra Neptunus, Hor. A. P. 63 et saep.
            (ζ) With local acc.: me Acheruntem recipere Orcus noluit, Plaut. Most. 2, 2, 68: aliquem domum suam, Cic. Arch. 3, 5; cf.: aliquem domum ad se hospitio, Caes. B. C. 2, 20.
            (η) Absol.: plerosque hi, qui receperant, celant, Caes. B. C. 1, 76.
      1. 2. Transf.
        1. a. In business lang., to take in, receive as the proceeds of any thing: dena milia sestertia ex melle, Varr. R. R. 3, 16, 11: pecuniam ex novis vectigalibus, Cic. Agr. 2, 23, 62: pecunia, quae recipi potest, id. ib. 2, 18, 47.
        2. b. In gladiator’s lang.: recipe ferrum, receive your death-blow, the cry of the people to a vanquished gladiator whom they were not inclined to spare, Cic. Sest. 37, 80; id. Tusc. 2, 17, 41 Kühn.; Sen. Tranq. 11, 1; for which: totum telum corpore, Cic. Rosc. Am. 12, 33; and: ense recepto, Luc. 2, 194 Corte.
        3. c. Milit. t. t., to seize, capture, take possession of, occupy: mittit in Siciliam Curionem pro praetore cum legionibus duo; eundem, cum Siciliam recepisset, etc., Caes. B. C. 1, 30: Praeneste non vi, sed per deditionem receptum est, Liv. 6, 29: Aegyptum sine certamine, Just. 11, 11, 1: eo oppido recepto, Caes. B. G. 7, 13 fin.: civitatem, id. ib. 6, 8; 7, 90; id. B. C. 1, 12; 1, 16; 1, 30; 3, 16: Aetoliam, id. ib. 3, 55: rempublicam armis, Sall. C. 11, 4: Alciden terra recepta vocat, the subjugated earth, Prop. 5, 9, 38.
        4. d. In the later medical lang., of medicines, to receive, i. e. be compounded of various ingredients: antidotos recipit haec: stoechados, marrubii, etc., Scrib. Comp. 106; so id. ib. 27; 28; 37; 52 al. (hence the mod. Lat. receptum, receipt, and recipe).
    2. B. Trop.
      1. 1. To take to or upon one’s self, to assume; to receive, accept, admit, allow, ἐνδέχομαι: non edepol istaec tua dicta nunc in aures recipio, Plaut. Cist. 2, 1, 34; cf. Quint. 11, 1, 91: jusjurandum, id. 5, 6, 1; 3; cf. id. 7, 1, 24: in semet ipsum religionem recipere, to draw upon one’s self, Liv. 10, 40: quae legibus cauta sunt, quae persuasione in mores recepta sunt, admitted, Quint. 5, 10, 13; cf. id. 10, 7, 15: antiquitas recepit fabulas . . . haec aetas autem respuit, Cic. Rep. 2, 10; cf. Quint. 6, 4, 19: nec inconstantiam virtus recipit nec varietatem natura patitur, Cic. Rep. 3, 11, 18; cf. Vell. 2, 130, 3: non recipit istam Conjunctionem honestas, Cic. Off. 3, 33, 119: assentatio nocere nemini potest, nisi ei, qui eam recipit atque delectatur, id. Lael. 26, 97: timor misericordiam non recipit, Caes. B. G. 7, 26: casus recipere (res), to admit, be liable to, id. B. C. 1, 78; so, aliquem casum (res), id. ib. 3, 51: re jam non ultra recipiente cunctationem, Liv. 29, 24; Vell. 2, 52, 3: sed hoc distinctionem recipit, Just. Inst. 1, 12 pr.: si recipiatur poëtica fabulositas, Plin. 7, 28, 29, § 101: in hoc genere prorsus recipio hanc brevem annotationem, Quint. 10, 7, 31; cf. id. 8, 3, 31: nos necessarios maxime atque in usum receptos (tropos) exequemur, id. 8, 6, 2; cf. id. 8, 6, 32; 5, 11, 20; 11, 3, 104; so with a subj.-clause, id. 1, 3, 14; 6, 3, 103; Plin. 28, 2, 5, § 24 al.
          1. (β) Of opinions, etc., to adopt, embrace (late Lat.): alicujus sententiam, Sulp. Sev. Chron. 2, 39, 1: opinionem, id. Dial. 1, 17, 5.
      2. 2. In partic.
        1. a. To take upon one’s self, undertake, accept the performance of a task consigned or intrusted to one (whereas suscipio denotes, in gen., the voluntary undertaking of any action; cf.: spondeo, stipulor, polliceor): recepi causam Siciliaeego tamen hoc onere suscepto et receptā causā Siciliensi amplexus animo sum aliquanto amplius. Suscepi enim causam totius ordinis, etc., Cic. Verr. 2, 2, 1, § 1: in hoc judicio mihi Siculorum causam receptam, populi Romani susceptam esse videor, id. Div. in Caecil. 8, 26; and: in quo est illa magna offensio vel neglegentiae susceptis rebus vel perfidiae receptis, id. de Or. 2, 24, 101; cf. also Quint. 12, 1, 39: verebamini, ne non id facerem, quod recepissem semel? Ter. Phorm. 5, 7, 9: causam Sex. Roscii, Cic. Rosc. Am. 1, 2: mandatum, id. ib. 38, 112: officium, id. Verr. 2, 5, 71, § 183: curam ad se, Suet. Tit. 6.
        2. b. To take an obligation upon one’s self, to pledge one’s self, pass one’s word, be surety for a thing, to warrant, promise, engage a thing to any one, = ἀναδέχομαι (a favorite word of Cic., esp. in his Epistles): Pe. Tute unus si recipere hoc ad te dicisPa. Dico et recipio Ad me, Plaut. Mil. 2, 2, 74; cf.: ad me recipio: Faciet, Ter. Heaut. 5, 5, 12: promitto in meque recipio, fore eum, etc., Cic. Fam. 13, 10, 3; cf.: spondeo in meque recipio eos esse, etc., id. ib. 13, 17, 3.
          With obj.-clause: promitto, recipio, spondeo, C. Caesarem talem semper fore civem, qualis hodie sit, Cic. Phil. 5, 18, 51; so with hoc, id. Fam. 13, 50, 2 (with spondeo); 6, 12, 3; 13, 41, 2 (with confirmo); id. Att. 5, 13, 2; Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4; Liv. 7, 14 Drak.; 33, 13 fin.: pro Cassio et te, si quid me velitis recipere, recipiam, Cic. Fam. 11, 1, 4.
          With de: de aestate polliceris vel potius recipis, Cic. Att. 13, 1, 2; Liv. 40, 35; cf. also: sed fidem recepisse sibi et ipsum et Appium de me, had given him a solemn assurance, Cic. Att. 2, 22, 2.
          With dat. (after the analogy of promitto, polliceor, spondeo): ea, quae tibi promitto ac recipio, Cic. Fam. 5, 8, 5; cf.: omnia ei et petenti recepi et ultro pollicitus sum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 1; 7, 1: mihi, id. ib. 10, 13, 3; Caes. B. C. 3, 82 fin.: quid sibi is de me recepisset, in memoriam redegit, Cic. Fam. 1, 9, 9.
          With dat. and obj.-clause: mihi in Cumano diligentissime se, ut annui essemus, defensurum receperat, Cic. Att. 5, 17, 5; so, id. Fam. 6, 12, 3 Manut. (with confirmare); 13, 72, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 17, 1; Caes. B. C. 3, 17; Suet. Caes. 23 fin.
        3. c. In jurid. lang.: recipere nomen, of the prætor, to receive or entertain a charge against one, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; 2, 2, 42, § 102; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2; Val. Max. 3, 7, 9; for which: recipere reum, Tac. A. 2, 74 fin.; 4, 21: aliquem inter reos, id. ib. 3, 70; 13, 10.
          Hence,
    1. A. rĕceptus, a, um, P. a. (acc. to II. B. 1.), received, usual, current, customary (post-class. and very rare): auctoritas receptior, Tert. adv. Marc. 4, 5: scriptores receptissimi, Sol. praef.
    2. B. rĕceptum, i, n. subst. (acc. to II. B. 2. b.), an engagement, obligation, guaranty: satis est factum Siculis, satis promisso nostro ac recepto, Cic. Verr. 2, 5, 53, § 139; cf.: promissum et receptum intervertit, id. Phil. 2, 32, 79.