Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

attendo (adt-, Dietsch), tendi, tentum, 3, v. a., orig., to stretch something (e. g. the bow) toward something; so only in Appul.: arcum, Met. 2, p. 122, 5.
Hence,

  1. I. In gen., to direct or turn toward, = advertere, admovere: aurem, Att. ap. Non. p. 238, 10; Trag. Rel. p. 173 Rib. (cf. infra, P. a.): attendere signa ad aliquid, i. e. to affix, Quint. 11, 2, 29 (Halm, aptare); so, manus caelo, to stretch or extend toward, App. Met. 11, p. 263, 5: caput eodem attentum, Hyg. Astr. 3, 20.
    Far more freq.,
  2. II. Trop.
    1. A. Animum or animos attendere, or absol. attendere, also animo attendere, to direct the attention, apply the mind to something, to attend to, consider, mind, give heed to (cf.: advertere animum, and animadvertere; freq. and class.)
      1. 1. With animum or animos: animum ad quaerendum quid siet, Pac. ap. Non. p. 238, 15: dictis animum, Lucil. ib.: animum coepi attendere, Ter. Phorm. 5, 6, 28: quo tempore aures judex erigeret animumque attenderet? Cic. Verr. 2, 1, 10: si, cum animum attenderis, turpitudinem videas, etc., id. Off. 3, 8, 35: animum ad cavendum, Nep Alcib 5, 2: jubet peritos linguae attendere animum, pastorum sermo agresti an urbano propior esset, Liv. 10, 4: praeterea et nostris animos attendere dictis atque adhibere velis, Lucil. ap. Non. p. 238, 11: attendite animos ad ea, quae consequuntur, Cic. Agr. 2, 15.
        With a rel.-clause as object: nunc quid velim, animum attendite, Ter. Phorm. prol. 24.
      2. 2. Absol.: postquam attendi Magis et vi coepi cogere, ut etc., Ter. Hec. 2, 2, 25: rem gestam vobis dum breviter expono, quaeso, diligenter attendite, Cic. Mil. 9: audi, audi atque attende, id. Planc. 41, 98; so id. de Or. 3, 13, 50; Phaedr. 2, 5, 6; Juv. 6, 66; 11, 16 al.
        With acc. of the thing or person to which the attention is directed: Glaucia solebat populum monere, ut, cum lex aliqua recitaretur, primum versum attenderet, Cic. Rab. Post. 6, 14: sed stuporem hominis attendite, mark the stupidity, id. Phil. 2, 12, 30; so id. de Or. 1, 35, 161; Sall. J. 88, 2; Plin. Ep 6, 8, 8; Luc. 8, 623 al.: me de invidiosis rebus dicentem attendite. Cic. Sull 11, 33; id. Verr. 2, 1, 10: Quā re attendo te studiose, id. Fin. 3, 12, 40: non attenderunt mandata, Vulg. 2 Esdr. 9, 34; ib. Job, 21, 5; ib. Isa. 28, 23.
        Pass.: versūs aeque prima et media et extrema pars attenditur, Cic. de Or. 3, 50, 192.
        With inf. or acc. and inf. as object: quid futurum est, si pol ego hanc discere artem attenderim? Pompon. ap. Non. p. 238, 17: non attendere superius illud re a se esse concessum, Cic. Ac. 2, 34, 111.
        With a rel.clause or a subjunct. with a particle: cum attendo, quā prudentiā sit Hortensius, Cic. Quinct. 20, 63: Hermagoras nec, quid dicat, attendere necvideatur, id. Inv. 1, 6, 8: forte lubuit adtendere, quae res maxume tanta negotia sustinuisset, Sall. C. 53, 2: Oro, parumper Attendas, quantum de legibus queratur etc., Juv. 10, 251: attende, cur, etc., Phaedr. 2, prol. 14: attendite ut sciatis prudentiam, Vulg. Prov. 4, 1: Attendite, ne justitiam vestram faciatis etc., ib. Matt. 6, 1; ib. Eccli. 1, 38; 13, 10; 28, 30.
        With de: cum de necessitate attendemus, Cic. Part. Or. 24, 84.
        With dat. (post-Aug.): sermonibus malignis, Plin. Ep. 7, 26: cui magis quam Caesari attendant? id. Pan. 65, 2; Sil. 8, 591: attendit mandatis, Vulg. Eccli. 32, 28; ib. Prov. 7, 24: attendite vobis, take heed to yourselves, ib. Luc. 17, 3; ib. Act. 5, 35; ib. 1 Tim. 4, 16.
        So in Suet. several times in the signif. to devote attention to, to study, = studere: eloquentiae plurimum attendit, Suet. Calig. 53: juri, id. Galb. 5: extispicio, id. Ner. 56.
        With abl. with ab (after the Gr. προσέχειν ἀπό τινος; eccl. Lat.): attende tibi a pestifero, beware of, Vulg. Eccli. 11, 35: attendite ab omni iniquo, ib. ib. 17, 11; ib. Matt. 7, 15; ib. Luc. 12, 1; 20, 46.
      3. 3. With animo (ante- and post-class. and rare): cum animo attendi ad quaerendum, Pac., Trag. Rel. p. 79 Rib.: nunc quid petam, aequo animo attendite, Ter. Hec. prol. 20: quid istud sit, animo attendatis, App. Flor. 9: ut magis magisque attendant animo, Vulg. Eccli. prol.; so, in verbis meis attende in corde tuo, ib. ib. 16, 25.
    2. * B. To strive eagerly for something, long for: puer, ne attenderis Petere a me id quod nefas sit concedi tibi, Att. ap. Non. p. 238, 19 (Trag. Rel. p. 173 Rib.).
      Hence, attentus, a, um, P. a.
    1. A. Directed to something, attentive, intent on: Ut animus in spe attentus fuit, Ter. And. 2, 1, 3: Quo magis attentas aurīs animumque reposco, Lucr. 6, 920: Verba per attentam non ibunt Caesaris aurem, Hor. S. 2, 1, 19: si attentos animos ad decoris conservationem tenebimus, Cic. Off. 1, 37, 131: cum respiceremus attenti ad gentem, Vulg. Thren. 4, 17: eaque dum animis attentis admirantes excipiunt, Cic. Or. 58, 197: acerrima atque attentissima cogitatio, a very acute and close manner of thinking, id. de Or. 3, 5, 17: et attentum monent Graeci a principio faciamus judicem et docilem, id. ib. 2, 79, 323; 2, 19, 80; id. Inv. 1, 16, 23; Auct. ad Her. 1, 4: Ut patris attenti, lenonis ut insidiosi, Hor. Ep. 2, 1, 172: judex circa jus attentior, Quint. 4, 5, 21.
    2. B. Intent on, striving after something, careful, frugal, industrious: unum hoc vitium fert senectus hominibus: Attentiores sumus ad rem omnes quam sat est, Ter. Ad. 5, 3, 48: nimium ad rem in senectā attente sumus, id. ib. 5, 8, 31: tum enim cum rem habebas, quaesticulus te faciebat attentiorem, Cic. Fam. 9, 16, 7: paterfamilias et prudens et attentus, id. Quinct. 3: Durus, ait, Voltei, nimis attentusque videris Esse mihi, Hor. Ep. 1, 7, 91: asper et attentus quaesitis, id. S. 2, 6, 82: vita, Cic. Rosc. Am. 15, 44 Matth.: qui in re adventiciā et hereditariā tam diligens, tam attentus esset, id. Verr. 2, 2, 48: antiqui attenti continentiae, Val. Max. 2, 5, 5.
      Comp.: hortor vos attentiori studio lectionem facere, * Vulg. Eccli. prol.
      Hence, adv.: atten-tē, attentively, carefully, etc.: attente officia servorum fungi, Ter. Heaut. 1, 1, 14; audire, Cic. Phil. 2, 5; id. Clu. 3 fin.; id. de Or. 2, 35, 148; id. Brut. 54, 200: legere, id. Fam. 7, 19: parum attente dicere, Gell. 4, 15: custodire attente, Vulg. Jos. 22, 5.
      Comp.: attentius audire, Cic. Clu. 23: acrius et attentius cogitare, id. Fin. 5, 2, 4: attentius agere aliquid, Sall. C. 52, 18: spectare, Hor. Ep. 2, 1, 197: invicem diligere, Vulg. 1 Pet 1, 22.
      Sup.: attentissime audire, Cic. de Or. 1, 61, 259.

at-tĭnĕo (adt-, Dietsch, Weissenb.), tĭnui, tentum, 2, v. a. and n. [teneo].

  1. I. Act., (so only ante-class. or in the histt.; most freq. in Plaut. and Tac.).
    1. A. To hold to, to bring or hold near: aliquem ante oculos attinere, Plaut. Men. 5, 1, 30.
    2. B. To hold or detain at some point (class. retinere), to hold fast, keep hold of, to hold, keep, detain, hold back, delay: testes vinctos, Plaut. Truc. 4, 3, 63; id. Bacch. 2, 2, 3: animum, id. Mil. 4, 8, 17: lectos viros castris attinere, Tac. A. 2, 52; 6, 17: prensam dextram vi attinere, id. ib. 1, 35; 2, 10; 3, 71 fin.: cunctos, qui carcere attinebantur, necari jussit, id. ib. 6, 19; 3, 36 fin.; 12, 68; 13, 15; 13, 27; 15, 57: set ego conperior Bocchum Punicā fide simul Romanum et Numidam spe pacis adtinuisse, detained, amused, Sall. J. 108, 3: ad ea Corbulo satis comperto Vologesen defectione Hyrcaniae attineri, is detained, hindered, Tac. A. 13, 37 fin.; 13, 50; 14, 33; 14, 56 fin.; 16, 19; id. H. 2, 14 fin.
    3. C. To hold possession of, to occupy, keep, guard, preserve: Quamque at tinendi magni dominatūs sient, Ter. Fragm. ap. Cic. Or. 47, 157: ripam Danubii, Tac. A. 4, 5.
  2. II. Neutr.
    1. A. To stretch out to, to reach to: nunc jam cultros attinet, i. e. ad cultros, now he is reaching forth for, Plaut. Capt. 2, 2, 17.
      Hence, of relations of place, to extend or stretch somewhere: Scythae ad Borysthenem atque inde ad Tanain attinent, Curt. 6, 2, 9.
    2. B. To belong somewhere; only in the third person: hoc (res) attinet (more rare, haec attinent) ad me (less freq. simply me), or absol. hoc attinet, this belongs to me, concerns me, pertains or appertains to me, relates or refers to me; cf. Rudd. II. p. 209; Roby, § 1534 (the most usu. class. signif. of the word).
      1. 1. Attinet (attinent) ad aliquem: negotium hoc ad me attinet, Plaut. Bacch. 2, 2, 51: num quidnam ad filium haec aegritudo attinet? id. ib. 5, 1, 24: nunc quam ad rem dicam hoc attinere somnium, id. Rud. 3, 1, 19; id. Most. 1, 3, 4: Quid istuc ad me attinet? id. Poen. 3, 3, 24: Quid id ad me attinet? id. Trin. 4, 2, 136, and id. ib. 4, 3, 58: quod quidem ad nos duas attinuit, id. Poen. 5, 4, 9 et saep.: comperiebam nihil ad Pamphilum quicquam attinere, Ter. And. 1, 1, 64; 1, 2, 16: Scin tuad te attinere hanc Omnem rem? id. Eun. 4, 6, 6; id. Ad. 1, 2, 54; 2, 1, 32; 3, 1, 9; id. Phorm. 3, 1, 17: nunc nil ad nos de nobis attinet, Lucr. 3, 852; 4, 30: vobis alio loco, ut se tota res habeat, quod ad eam civitatem attinet, demonstrabitur, in respect to that city, Cic. Verr. 2, 2, 5: quod ad me attinet, id. ad Q. Fr. 2, 1; so id. Att. 5, 17; id. Fam. 1, 2 al.: quod ad provincias attineret, Liv. 42, 10; 23, 26 al.: tamquam ad rem attineat quicquam, Hor. S. 2, 2, 27 al.: sed quid istae picturae ad me attinent? Plaut. Men. 1, 2, 36: Do. Hae quid ad me? Tox. Immo ad te attinent: et tuā refert, id. Pers. 4, 3, 27: tantumne ab re tuast oti tibi, Aliena ut cures eaque nil quae ad te attinent? Ter. Heaut. 1, 1, 24: cetera quae ad colendam vitem attinebunt, Cic. Fin. 4, 14, 38.
        And with nunc = ad hoc tempus (eccl. Lat.): Quod nunc attinet, vade, and for this time (Gr. τὸ νῦν ἔχον), Vulg. Act. 24, 25.
      2. 2. Attinet (attinent) aliquem: neque quemquam attinebat id recusare, Cic. Quinct. 19: de magnitudine vocis nihil nos attinet commonere, Auct. ad Her. 3, 11, 20: in his, quae custodiam religionis attinent, Val. Max. 1, 1, n. 14.
      3. 3. Hoc attinet (haec attinent), and more freq. attinet with an inf. as subject (act. and pass.), it concerns, it matters, is of moment, is of consequence, is of importance: ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Auct. ad Her. 1, 1, 1: nec patitur ScythasParthum dicere, nec quae nihil attinent, Hor. C. 1, 19, 12: de quo quid sentiam, nihil attinet dicere, Cic. Fam. 4, 7, 3: nihil enim attinet quemquam nominari, id. Leg. 2, 17, 42: quia nec eosdem nominari adtinebat, Liv. 23, 3, 13: nec adtinuisse demi securim, cum sine provocatione creati essent, interpretabantur, id. 3, 36; 2, 41; 6, 23; 6, 38; 34, 3; 36, 11; 37, 15: Quid attinet tot ora navium gravi Rostrata duci etc., Hor. Epod. 4, 17 al.
        And in pregn. signif., it is serviceable, useful, or avails for, etc.: quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Cic. Fin. 4, 22, 60: re non venit, quia nihil attinuit, id. Att. 12, 18: nec victoribus mitti adtinere puto, Liv. 23, 13: sin (frumenta) protinus usui destinantur, nihil attinet repoliri, Col. 2, 21, 6.